Η σεξουαλική επίθεση και κακοποίηση συνεχίζουν να πλήττουν αναρχικούς κύκλους και χώρους. Ως απάντηση, έχουμε αναπτύξει διαδικασίες απολογισμού (λογοδοσίας), έξω από το κράτος. Αλλά γιατί φαίνεται πώς δεν τις κάνουμε σωστά; Αυτό το κείμενο εξετάζει το πλαίσιο μέσα στο οποίο προέκυψαν αυτά τα μοντέλα συλλογικού απολογισμού (λογοδοσίας) και αναλύει τις παγίδες που έχουμε αντιμετωπίσει στην προσπάθειά μας να τα εφαρμόσουμε. Για να προχωρήσουμε πέρα από το αδιέξοδο της σεξουαλικής βιαιοπραγίας μέσα στους χώρους μας, οφείλουμε να διερωτηθούμε για την ίδια την ιδέα της κοινότητας και να θέσουμε νέες κατευθύνσεις για την αντίστασή μας.

Ειςαγωγή

“Δεν πιςτεύω πια ςτη λογοδοςύα… ο θυμόσ και η απελπιςύα μου για το τρϋχον μοντϋλο εύναι ανϊλογοι με το πόςο επϋνδυςα ςτο παρελθόν. Η Λογοδοςύα εύναι για μϋνα ςαν ϋνασ πικρόχολοσ πρώην εραςτόσ… τα τελευταύα δϋκα χρόνια προςπϊθηςα πραγματικϊ να κϊνω τη ςχϋςη να δουλϋψει, αλλϊ ξϋρετε κϊτι;”

— Angustia Celeste,

“Safety is an Illusion: Reflections on Accountability”

Αρχύζοντασ

Η ςεξουαλική επίθεςη [sexual assault] και κακοποίηςη [abuse] μασ διαλύει. Κατακερματύζει τισ κοινότητϋσ μασ, καταςτρϋφει τισ προςωπικϋσ μασ ζωϋσ, ςαμποτϊρει τα πρότζεκτ μασ, αποκαλύπτει δυςϊρεςτεσ αντιφϊςεισ μεταξύ των υποτιθϋμενων ιδανικών μασ και των πραγματικών μασ πρακτικών, και διατηρεύ ϋνα κλύμα φόβου και καταπύεςησ, ειδικϊ για τισ γυναύκεσ. Η ςεξουαλικό επύθεςη ϋχει πολιτικϊ χαρακτηριςτικϊ· αποτελεύ μύα λειτουργύα τησ πατριαρχύασ, δεν εύναι μόνο ϋνασ ατομικόσ τραυματιςμόσ που ςυμβαύνει από ϊτομα (ςυνόθωσ ϊνδρεσ) ςε ϊλλα ϊτομα (πιο ςυχνϊ γυναύκεσ). Η ςεξουαλικό επύθεςη και κακοπούηςη, η βύα ςτο πλαύςιο των ςχϋςεων, η παιδικό κακοπούηςη, και η ςεξουαλικό παρενόχληςη εύναι πρωταρχικού τρόποι με τουσ οπούουσ οι ϊνδρεσ επιβϊλουν την κυριαρχύα τουσ ςτισ γυναύκεσ. Η ςεξουαλικό βύα βοηθϊ ςτην διατόρηςη τησ πατριαρχύασ, του ετεροςεξιςμού [heterosexism], τησ καταπύεςησ των τρανσ ατόμων, των ηλικιακών διακρύςεων, τησ καταπύεςησ των νϋων, του ρατςιςτικού αποικιοκρατιςμού, και των γενοκτονιών. Η μϊχη ϋναντι τησ ςεξουαλικόσ επύθεςησ και κακοπούηςησ εύναι απαραύτητη για τον επαναςτατικό μεταςχηματιςμό.

Το μοντϋλο τησ διαδικαςύασ λογοδοςύασ [accountability process] ϋχει υπϊρξει ωσ ϋνα από τα πρωτεύοντα εργαλεύα που χρηςιμοποιεύ ο αναρχικόσ χώροσ τα τελευταύα χρόνια για να διευθετόςει τισ επιθϋςεισ και τισ κακοποιόςεισ. Αυτό η ϋκθεςη αναλύει αυτό το μοντϋλο με την ελπύδα να υποκινόςει ειλικρινεύσ, αυτοκριτικϋσ ςυζητόςεισ για το πώσ ανταποκρινόμαςτε ςτισ επιθϋςεισ και ςτισ κακοποιόςεισ ςτο εςωτερικό των αναρχικών ςκηνών και να φανταςτούμε κατευθύνςεισ για να τραβόξουμε μπροςτϊ.

Αυτό το ϊρθρο ΔΕΝ επιδιώκει να αποτελϋςει μύα προςβϊςιμη ειςαγωγό για τισ διαδικαςύεσ κοινοτικόσ λογοδοςύασ, αλλϊ προώποθϋτει ότι ϋχεισ μύα γνώςη για το πώσ εύναι και πωσ δουλεύουν (ό δεν δουλεύουν). Σκιαγραφεύ ςυγκεκριμϋνα τισ αναρχικϋσ, punk και ριζοςπαςτικϋσ ακτιβιςτικϋσ υποκουλτούρεσ τησ Βόρειασ Αμερικόσ και θεωρεύ ότι το αναγνωςτικό κοινό κατανοεύ το περιεχόμενο και το λεξιλόγιό τουσ. Αν δεν ϋχεισ αυτϋσ τισ γνώςεισ, προςπϊθηςε να διαβϊςεισ [μερικϋσ από τισ πηγϋσ που αναγρϊφονται ςτο τϋλοσ πριν] καταπιαςτεύσ με αυτό το ϊρθρο. Αν ανόκεισ ςτον αναρχικό χώρο και εύχεσ κϊποια εμπειρύα με προςπϊθειεσ αντιμετώπιςησ τησ ςεξουαλικόσ επύθεςησ και κακοπούηςησ ςτο εςωτερικό τησ ςκηνόσ ςου κϊτω από την ταμπϋλα τησ «λογοδοςύασ», τότε αυτό το ϊρθρο προορύζεται για εςϋνα.

Τα πλαύςια του κοινωνικού φύλου

Το φύλο εύναι πολύπλοκο, οριςμϋνα ϊτομα όπου τα αντιλαμβανόμαςτε ωσ αρςενικϊ ό θηλυκϊ δεν προςδιορύζονται μ’ αυτό τον τρόπο, και οριςμϋνα δεν ταυτύζονται καθόλου. Όταν αναφερόμαςτε ςε «ϊνδρεσ» ό «γυναύκεσ», εννοούμε ϊτομα που προςδιορύζονται με αυτό τον τρόπο, εύτε εύναι cisgender εύτε εύναι transgender. Καθόλη αυτό την ϋκθεςη, τόςο τα επιζόντα ϊτομα [survivors] όςο κι αυτϊ που ϋχουν επιτεθεύ ό κακοποιόςει ϊλλα, αναφϋρονται γενικϊ με την αντωνυμύα «αυτϊ – they» που εύναι ουδϋτερη ωσ προσ το φύλο.¹ Η επύθεςη και η κακοπούηςη μπορούν να διαπραχθούν από οποιοδόποτε ϊτομο ϋναντι οποιουδόποτε ϊλλου, πϋραν των διαχωριςτικών γραμμών του κοινωνικού φύλου. Μερικϋσ φορϋσ οι cis γυναύκεσ, οι trans ϊνδρεσ και γυναύκεσ, και τα genderqueer ϊτομα επιτύθενται· και ςυχνϊ οι cis ϊνδρεσ εύναι επύςησ επιζώντεσ. Αλλϊ αυτό η αναγνώριςη δεν πρϋπει να παραγνωρύζει ότι ςτην πραγματικότητα η μεγϊλη πλειοψηφύα των ατόμων που επιτύθενται και κακοποιούν εύναι cis ϊνδρεσ, και η πλειοψηφύα αυτών που δϋχονται επιθϋςεισ και κακοποιούνται εύναι γυναύκεσ.

Η ςεξουαλικό επύθεςη και κακοπούηςη δεν εύναι ειδικευμϋνη ωσ προσ το κοινωνικό φύλο (π.χ.: θεωρώντασ ότι ςυμβαύνει αποκλειςτικϊ από ό προσ ανθρώπουσ ςυγκεκριμϋνου φύλου), αλλϊ ούτε εύναι ουδϋτερη ωσ προσ το κοινωνικό φύλο (π.χ.: θεωρώντασ ότι το φύλο ενόσ ατόμου που πραγματοποιεύ ό δϋχεται μύα επύθεςη δεν ςχετύζεται με την ςυζότηςη). Πρϋπει να κατανοόςουμε τα φυλετικϊ μοτύβα τησ επύθεςησ και τησ κακοπούηςησ ωσ μύα ϋκφραςη τησ πατριαρχικόσ κυριαρχύασ, δύχωσ να ςυςκοτύζουμε τισ εμπειρύεσ που πϋφτουν εκτόσ αυτών των φυλετικών πλαιςύων.

Επανορθωτικό [Restorative] και Μεταμορφωτικό [Transformative] Δικαιοςύνη

Μιλώντασ για τισ διαδικαςύεσ λογοδοςύασ, αναφερόμαςτε ςτισ ςυλλογικϋσ προςπϊθειεσ να διευθετηθεύ ϋνα τραύμα –ςτην προκειμϋνη περύπτωςη, η ςεξουαλικό επύθεςη και κακοπούηςη– οι οπούεσ δεν εςτιϊζουν ςτην τιμωρύα ό ςτη νόμιμη «δικαιοςύνη». Αντιθϋτωσ, επιδιώκουν να διαςφαλύςουν την αςφϊλεια των ανθρώπων και να αναμετρηθούν με τα υποβόςκοντα κοινωνικϊ μοτύβα και τισ δομϋσ εξουςύασ που υποςτηρύζουν την κακοποιητικό ςυμπεριφορϊ. Με την πιο χαλαρό ϋννοια, αυτό ύςωσ απλϊ να εννοεύ μερικϊ φιλικϊ ϊτομα που ςυμπαραςτϋκονται ςε κϊποιο ϊλλο ϊτομο που ϋχει πληγωθεύ: όπωσ ρωτώντασ το πληγωμϋνο ϊτομο για το ποιεσ εύναι οι ανϊγκεσ του και προςπαθώντασ να διαπραγματευτούν γι αυτϋσ τόςο με το ϊτομο που πλόγωςε το πρώτο όςο και με την κοινότητα την οπούα μοιρϊζονται. Οριςμϋνεσ διαδικαςύεσ περιλαμβϊνουν μύα ομϊδα όπου μεςολαβεύ μεταξύ δύο ατόμων όπου το ϋνα προκαλεύ το ϊλλο να λογοδοτόςει, ό διαφορετικϋσ ομϊδεσ που υποςτηρύζουν τα εκϊςτοτε ϊτομα και διευκολύνουν την μεταξύ τουσ επικοινωνύα. Οι διαδικαςύεσ αυτϋσ ςυχνϊ ςυμπεριλαμβϊνουν την θϋςπιςη οριςμϋνων προώποθϋςεων ό «απαιτόςεων [demands]» για το ϊτομο που τύθεται υπόλογο ϋτςι ώςτε να υπϊρξει ϋνασ τρόποσ αποκατϊςταςησ τησ αςφϊλειασ ό τησ εμπιςτοςύνησ και επιπλϋον να εμποδιςτεύ η επανϊληψη ενόσ αντύςτοιχου τραύματοσ. Επύςησ, διαθϋτουν μύα μϋθοδο που ακολουθεύ και διαβεβαιώνει ότι αυτϋσ οι απαιτόςεισ εκπληρώθηκαν. Όλεσ αυτϋσ οι διαφορετικϋσ προςεγγύςεισ των διαδικαςιών λογοδοςύασ μοιρϊζονται μύα κοινό πρόθεςη που εύναι η διευθϋτηςη των τραυμϊτων με ϊμεςο τρόπο δύχωσ την απεύθυνςη ςτο κρϊτοσ.

Η κοινοτικό λογοδοςύα απευθύνεται ςτον αναρχικό χώρο καθώσ αποτελεύ μια κρύςιμη εναλλακτικό ωσ προσ το εχθρικό πλαύςιο του ςυςτόματοσ τησ ποινικόσ «δικαιοςύνησ». Σύμφωνα μ’ αυτό το πλαύςιο, δύο πλευρϋσ που βρύςκονται ςε διϋνεξη θεωρούνται ότι ϋχουν διαφορετικϊ ςυμφϋροντα· το κρϊτοσ θϋτει τον εαυτό του με την θιγόμενη πλευρϊ κι ϋτςι δρα ωσ διαμεςολαβητόσ. «Δικαιοςύνη» ςημαύνει το να αποφαςύςεισ ποιο ϊτομο εύναι το ςωςτό και ποιο πρϋπει να υποςτεύ τισ ςυνϋπειεσ – οι οπούεσ καθορύζονται από το κρϊτοσ και ςυνόθωσ εύναι αςύνδετεσ με το πραγματικό τραύμα που ϋχει προκληθεύ ό με τισ ρύζεσ του προβλόματοσ. Αντιθϋτωσ, η επανορθωτικό δικαιοςύνη [restorative justice] εςτιϊζει ςτισ ανϊγκεσ των ατόμων που πληγώθηκαν και αυτών που προκϊλεςαν το τραύμα, απ’ ότι ςτην ανϊγκη τισ ικανοπούηςησ των αφηρημϋνων αρχών του νόμου ό ςτην ακριβό τιμωρύα. Τα ϊτομα που ϋχουν πληγωθεύ παύζουν ϋναν ενεργό ρόλο ςτην επύλυςη τησ διαμϊχησ, ενώ αυτϊ που πλόγωςαν ενθαρρύνονται να αναλϊβουν τισ ευθύνεσ για τισ δρϊςεισ τουσ και να επανορθώςουν για τα τραύματα που προκϊλεςαν. Βαςύζεται ςε μύα θεώρηςη τησ δικαιοςύνησ που αντιμετωπύζει το «ϋγκλημα» και την αδικοπραγύα ςαν ϋνα αδύκημα εναντύων των ατόμων ό των κοινοτότων απ’ ότι ϋναντι του κρϊτουσ. Τα περιςςότερα από τα υπϊρχοντα μοντϋλα επανορθωτικόσ δικαιοςύνησ που χρηςιμοποιούνται προϋρχονται από τουσ Maori και τισ αυτόχθονεσ κοινότητεσ τησ Βόρειασ Αμερικόσ.

Χτιςμϋνο πϊνω ςτο πλαύςιο τησ επανορθωτικόσ δικαιοςύνησ, το μοντϋλο τησ μεταμορφωτικόσ δικαιοςύνησ [transformative justice] ςυνδϋει από την μύα μεριϊ την εςτύαςη ςτην επανόρθωςη των τραυμϊτων και όχι ςτην ενδυνϊμωςη τησ κρατικόσ εξουςύασ, και από την ϊλλη μεριϊ την κριτικό τησ ςυςτημικόσ καταπύεςησ. Σύμφωνα με τη Generation Five, μια οργϊνωςη που επιχειρεύ να τερματύςει την ςεξουαλικό κακοπούηςη παιδιών ςτηριζόμενη ς’ αυτό το μοντϋλο, οι ςτόχοι τησ μεταμορφωτικόσ δικαιοςύνησ εύναι:

• Αςφϊλεια, θεραπεύα και αυτενϋργεια για τα επιζόντα ϊτομα
• Λογοδοςύα και μεταςτροφό των ανθρώπων που προκϊλεςαν το τραύμα.
• Κοινοτικό δρϊςη, θεραπεύα και λογοδοςύα
• Μετατροπό των κοινωνικών ςυνθηκών όπου διαιωνύζουν τη βύα – των ςυςτημϊτων καταπύεςησ κι εκμετϊλλευςησ, κυριαρχύασ και κρατικόσ βύασ.

Οι αναρχικϋσ πρακτικϋσ τησ κοινοτικόσ λογοδοςύασ ςτηρύζονται θεωρητικϊ ς’ αυτϋσ τισ βαςικϋσ αρχϋσ, μαζύ με την ηθικό του DIY και εςτιϊζουν ςτην Άμεςη Δρϊςη. cdn.crimethinc.com/images/justice/2b.jpg

Ποτ Βρισκομαστε

Λογοδοςύα ςτισ αναρχικϋσ κοινότητεσ: Η πρόςφατη Ιςτορύα και η τωρινό κατϊςταςη των πραγμϊτων

Πώσ, αναδύθηκαν αυτά τα ςύνολα πρακτικών που ςχετίζονται με την ανταπόκριςη ςτη ςεξουαλική επίθεςη και κακοποίηςη; Στισ δεκαετύεσ του 1990 και ςτισ αρχϋσ του 2000, οι γυναύκεσ και ϊλλα επιζόντα ϊτομα ανταποκρύνονταν ςτην επύθεςη και την κακοπούηςη με μύα ποικιλύα μεθόδων, ςυμπεριλαμβανομϋνων τη δημιουργύα μπροςούρων και την πρόςκληςη ανθρώπων για να τισ διαμοιρϊςουν ςε εκδηλώςεισ, τη ςυζότηςη των εμπειριών τουσ μεταξύ τουσ, την προειδοπούηςη των ανθρώπων ςε ϊλλεσ κοινότητεσ για επαναλαμβανομϋνωσ επιτιθϋμενα ϊτομα, και ςε οριςμϋνεσ περιπτώςεισ με την φυςικό τουσ αντιμετώπιςη.² Η Hysteria Collective με ϋδρα ςτο Portland OR αντιπροςώπευε μύα από τησ πρώτεσ δομικϋσ προςπϊθειεσ αντιμετώπιςησ των ςεξουαλικών επιθϋςεων, παρϊγοντασ και διαμοιρϊζοντασ αρθρογραφύα, αντιμετωπύζοντασ την παρουςύα των κακοποιητικών αντρών ςτην πανκ ςκηνό, και οργανώνοντασ ϋνα ςυνϋδριο. Σε ϊλλεσ πόλεισ ςχηματύςτηκαν ςυςπειρώςεισ γυναικών [girl gangs] για αυτοϊμυνα και ςυντονιςμϋνη αντιπαραθετικό δρϊςη. Ωςτόςο, τισ περιςςότερεσ φορϋσ αυτϋσ οι προςπϊθειεσ απομονώνονταν, η πύςτη ςτουσ μύθουσ περύ βιαςμού [rape myths] επϋμενε μεταξύ των αναρχικών (ειδικϊ των αντρών), και τα επιζόντα ϊτομα αγνοούνταν, αποφεύγονταν, ό απορρύπτονταν επειδό αποςπούςαν την προςοχό από ςημαντικότερα θϋματα, ό κατηγορούνταν για διαςπαςτικότητα ςε ςτυλ COINTELPRO.³

Σε απϊντηςη, αναρχικϋσ γυναύκεσ και ϊλλα ϊτομα εργϊςτηκαν ώςτε να ενθαρρύνουν τισ αναρχικϋσ ςκηνϋσ να πϊρουν ςτα ςοβαρϊ την ςεξουαλικό επύθεςη και κακοπούηςη και να προτϊςςουν μύα κουλτούρα ςυναύνεςησ. Πολλϊ εξ’ αυτών των θεμϊτων διαδόθηκαν μϋςω μπροςούρων όπωσ ειδικϊ οι «Doris» και «Support» τησ Cindy Crabb. Παρϊλληλα, ϊρχιςαν να εμφανύζονται workshops ςε ριζοςπαςτικϊ ςυνϋδρια όπου ςυζητούςαν την υποςτόριξη του επιζόντοσ ατόμου, την ςυναύνεςη και την θετικό ςεξουαλικότητα. Ανδρικϋσ ομϊδεσ ϊρχιςαν να οργανώνονται εναντύον τησ ςεξουαλικόσ βύασ ςε οριςμϋνεσ ριζοςπαςτικϋσ ςκηνϋσ, όπωσ η ςυλλογικότητα Dealing With Our Shit που ςχηματύςτηκε ςτην Μινεϊπολισ το 2002. Ένα ςημαντικό ςημεύο καμπόσ ςυνϋβη το 2004 ςτο Pointless Fest τησ Φιλαδϋλφεια όπου η οργϊνωςη των ςυναυλιών ανακούνωςε δημόςια ότι τρεύσ γυναύκεσ εύχαν βιαςτεύ κατϊ τη διϊρκεια τησ εκδόλωςησ και ύδρυςαν ςυλλογικότητεσ για την υποςτόριξη των επιζώντων αλλϊ και για να δουν πωσ θα αντιμετωπύζουν τουσ βιαςτϋσ. Αυτϋσ οι ςυλλογικότητεσ ϋγιναν οι [Philly’s Pissed](www.phillyspissed.net)& και οι *Philly Stands Up, όπου για καιρό όταν διαχωριςμϋνεσ αλλϊ ςυνεργϊζονταν μεταξύ τουσ και αφιερώθηκαν ςτην υποςτόριξη των επιζώντων ατόμων και ςτη μεςολϊβηςη των επιτιθϋμενων αντύςτοιχα.

Η επύθεςη, η λογοδοςύα και η ςυναύνεςη ϋγιναν θϋματα ςε όλα ςχεδόν τα αναρχικϊ ςυνϋδρια και τισ ςυγκεντρώςεισ. Πολλϊ ϊτομα ϊρχιςαν να διαμοιρϊζουν μπροςούρεσ για το θϋμα, περιοδεύουςεσ μπϊντεσ μύλαγαν από τη ςκηνό γι αυτό, και αναρχικού κι αναρχικϋσ ςε πολλϋσ ϊλλεσ πόλεισ ςχημϊτιςαν ςυλλογικότητεσ υποςτόριξησ και λογοδοςύασ. Οργανωτϋσ μαζικότερων κινητοποιόςεων ϊρχιςαν να αναπτύςςουν πλϊνα για την αντιμετώπιςη, με αποκορύφωμα μύα πλόρησ ϋκταςησ υποδομό για την αντιμετώπιςη ςεξουαλικών επιθϋςεων ςτη ςυνϊντηςη του anti-G20 ςτο Pittsburgh το 2009.

Επομϋνωσ, πού βρύςκονται τα πρϊγματα ςόμερα; Όροι όπωσ «ςυναύνεςη [consent]», «πρόκληςη [call out]», «διαδικαςύα λογοδοςύασ [accountability process]» και «αυτουργόσ⁴ [perpetrator]» εύναι ςε ευρεύα χρόςη, ςε βαθμό που ϋχει αρχύςει να γύνεται αντικεύμενο αςτειεύςεων. Πϊρα πολλού ϊνθρωποι ϋχουν προκληθεύ να λογοδοτόςουν για κακοποιητικό ςυμπεριφορϊ και δεκϊδεσ διαδικαςύεσ λογοδοςύασ εκτυλύςςονται ςε διϊφορεσ ςκηνϋσ. Έχει αναδυθεύ μύα πολιτικό ταυτοτότων [identity politics] γύρω από τισ ταμπϋλεσ «επιζών» και «αυτουργόσ» με τισ ςκηνϋσ να πολώνονται γύρω απ’ αυτϋσ. Παρϊ τισ προςπϊθειεσ για προςεκτικό αντιμετώπιςη αυτού του ζητόματοσ και την ενθϊρρυνςη όλων των ατόμων που ςυμμετεύχαν ςε διαδικαςύεσ λογοδοςύασ να παραμεύνουν αυτοκριτικϊ, αυτϋσ οι ταμπϋλεσ οριςμϋνεσ φορϋσ ϋχουν χρηςιμοποιηθεύ για την ϊςκηςη εξουςύασ, την απόδοςη ό την ϊρνηςη τησ αξιοπιςτύασ ατόμων και την εκμηδϋνιςη των διαφορών ςτην εμπειρύα.

Η Philly Stands Up ςυνεχύζει τη δουλειϊ τησ χρηματοδοτούμενη από κολϋγια για την καθοδόγηςη εκπαιδεύςεων πϊνω ςτο μοντϋλο τησ και λειτουργώντασ περύπου ωσ ϋνασ ημιεπύςημοσ οργανιςμόσ παρακολούθηςησ ςεξουαλικών επιθϋςεων. Άτομα από όλη την χώρα επικοινωνούν μαζύ τουσ για ενημερώςεισ πϊνω ςε διαφορετικϋσ εν εξελύξει διαδικαςύεσ. Στο US Social Forum του Detroit διαςυνδϋθηκαν επύςησ με ϊλλεσ ομϊδεσ που δραςτηριοποιούνται ςτην μεταμορφωτικό δικαιοςύνη και οργϊνωςαν μύα τριόμερη εκπαύδευςη για οργανωτϋσ κοινοτικόσ λογοδοςύασ τον Ιανουϊριο του 2011. Πολυϊριθμεσ ϊλλεσ παρόμοιεσ ςυλλογικότητεσ ςχηματύςτηκαν μεταξύ των αναρχικών ςε ϊλλεσ πόλεισ, ωςτόςο λύγεσ εύχαν την μακροζωύα ό την επιρροό τησ PSU. Ενώ όλο και μεγαλύτερο μϋροσ των εςωτερικών επικοινωνιών τησ ςκηνόσ μετακινεύται ςτο χώρο του διαδικτύου, ϋνασ αριθμόσ ιςτοςελύδων (με πιο εμφανό την anarchistnews.org) ϋχουν γύνει οι κύριοι κόμβοι για μαλακολογύεσ ςχετικϊ με την πολιτικό τησ κακοπούηςησ και τησ λογοδοςύασ. Ιςτοςελύδεσ ϋχουν επύςησ εμφανιςτεύ όπου δύνουν ςυμβουλϋσ για ςυγκεκριμϋνα ϊτομα που ϋχουν επιτεθεύ ό κακοποιόςει ϊλλα.

Οι περιςςότερεσ αναρχικϋσ ςυναντόςεισ τώρα θϋτουν κατευθυντόριεσ γραμμϋσ για την ςυναύνεςη και την αντιμετώπιςη των ςεξουαλικών επιθϋςεων και ςυχνϊ διευθετούν την παρουςύα των ατόμων που εμπλϋκονται ςε διαδικαςύεσ λογοδοςύασ. Βαςιζόμενη ςτισ πολιτικϋσ που αναπτύχθηκαν για την αντιμετώπιςη των ςεξουαλικών επιθϋςεων από τη διοργϊνωςη των anti-G20 κινητοποιόςεων ςτο Pittsburgh το 2009, η οργϊνωςη των κινητοποιόςεων του anti-IMF το 2010 ςτη Washington DC κοινοπούηςε μύα ανακούνωςη όπου ϋλεγε ότι «Οι αυτουργού δεν εύναι ευπρόςδεκτοι». Εξόγηςε πώσ ςε μύα προςπϊθεια να γύνουν οι διαδηλώςεισ αςφαλϋσ για τα επιζόντα ϊτομα «οι ϊνθρωποι που ϋχουν κακοποιόςει ςτο παρελθόν, οι ϊνθρωποι που προςπαθούν να ξεφύγουν από κϊποια διαδικαςύα λογοδοςύασ και οι ϊνθρωπου που δεν δϋχονται να ςεβαςτούν τισ κατευθυντόριεσ γραμμϋσ του IMF Resistance Network» αποκλεύονται από όλουσ τουσ χώρουσ οργϊνωςησ και τισ εκδηλώςεισ. Πιο πρόςφατα η οργϊνωςη του Toronto Anarchist Book Fair το 2012 μιμόθηκε αυτό τη γλώςςα αποκλεύοντασ όλουσ τουσ αυτουργούσ, αλλϊ πρόςθεςε:

Κατανοούμε και ςεβόμαςτε ότι οι κοινότητεσ ϋχουν καταπιαςτεύ με τισ δικϋσ τουσ διαδικαςύεσ γύρω από αυτϊ τα ςυμβϊντα. Αν ϋχεισ ςυμμετϊςχει ςε μύα διαδικαςύα λογοδοςύασ και το επιζών ϊτομο που ςυμμετϋχει ςτην κοινότητα νοιώθει ότι ϋχεισ αναμετρηθεύ με τισ μαλακύεσ ςου, τότε αυτό η δόλωςη δεν ςε ςυμπεριλαμβϊνει.

Παρομούωσ, η οργϊνωςη του New York Anarchist Book Fair το 2012 απϋκλειςε:

Ανθρώπουσ που ϋχουν διαπρϊξει διαπροςωπικό βύα, προςβολό ό παρενόχληςη εκτόσ αν εύναι ενεργώσ εμπλεκόμενοι ςε μύα διαδικαςύα λογοδοςύασ και προσ το παρόν ςε ςυμμόρφωςη με όλουσ τουσ όρουσ ό/και τισ απαιτόςεισ τησ διαδικαςύασ (ςύμφωνα με την γνώμη των διαμεςολαβητών, του επιζώντοσ ατόμου ό/και οποιοδόποτε ϊτομο ϋχει καθοριςτεύ να επιμελεύται τισ ςυμφωνύεσ που προκύπτουν από τη διαδικαςύα).

Μύα βαςικό πηγό διαφωνιών εύχε υπϊρξει ο προκαθοριςμϋνοσ αποκλειςμόσ ατόμων που ϋχουν προκληθεύ να λογοδοτόςουν για ςεξουαλικό επύθεςη ό κακοπούηςη από τισ αναρχικϋσ ςυναντόςεισ. Τα τελευταύα χρόνια, τα επιζόντα ϊτομα και οι υποςτηρικτϋσ τουσ ϋχουν αυξημϋνα απαιτόςει την απαγόρευςη ςυγκεκριμϋνων ατόμων από τισ ερχόμενεσ εκδηλώςεισ διότι ϋχουν επιτεθεύ ςεξουαλικϊ ςε ϊλλα. Οι διοργανώςεισ ϋχουν αγωνιςτεύ για να προτεραιοποιόςουν την πύςτη ςτα επιζόντα ϊτομα δύχωσ όμωσ να προδικϊζουν ϊλλουσ ανθρώπουσ και επύςησ να ιςορροπούν μεταξύ διαφϊνειασ και ιδιωτικότητασ ώςτε να αποφευχθεύ ο επανατραυματιςμόσ. Μια ιντερνετικό χϊβρα ςυνϋβη όταν ϋνα ϊτομο δημοςύευςε online ϋνα email όπου εύχε λϊβει από τη διοργϊνωςη του New York Anarchist Book Fair και ςτο οπούο του ζητούνταν να μην παρευρεθεύ, δύχωσ να διευκρινύζεται ο λόγοσ. Οριςμϋνα ϊτομα χαρακτόριςαν το email ωσ μύα καφκικό, εξουςιαςτικό εικαςύα ενοχόσ που βαςιζόταν ςε μύα ανώνυμη φόμη, ενώ ϊλλα ϊτομα το υπεραςπύςτηκαν ωσ μύα προςπϊθεια τησ διοργϊνωςησ να παραμεύνει ουδϋτερη ενώ προςπαθούςε να διαςφαλύςει μύα αύςθηςη αςφϊλειασ γι ϊλλα ςυμμετϋχοντα ϊτομα.

Ενώ οι αντιπαραθϋςεισ παραμϋνουν ωσ προσ τισ μεθόδουσ μασ αντιμετώπιςησ των ςεξουαλικών επιθϋςεων, οι νόρμεσ γύρω από τη ςεξουαλικότητα ϋχουν μεταςτραφεύ ςημαντικϊ ςτο εςωτερικό των αναρχικών ςκηνών τα τελευταύα χρόνια. Οι ομιλύεσ για τη ςυναύνεςη ϋχουν διευρυνθεύ, ενώ οι πληροφορύεσ ωσ προσ την επύθεςη, την υποςτόριξη των επιζώντων ατόμων και τισ επιλογϋσ λογοδοςύασ, γύνονται όλο και περιςςότερο διαθϋςιμεσ. Αυτό ϋχει αιςθητϊ αλλϊξει τη ςυμπεριφορϊ μασ ςτισ ςεξουαλικϋσ ςχϋςεισ, τισ ςχϋςεισ με τα ςώματϊ μασ και την ανταπόκριςη ωσ προσ τα επιζόντα ϊτομα. Σε ςύγκριςη με τα προηγούμενα χρόνια, πολλϋσ αναρχικϋσ και αναρχικού ϋχουν περιςςότερη ςυνεύδηςη των δυναμικών τησ ςεξουαλικόσ εξουςύασ και όλο και περιςςότερο ενθαρρύνονται να επικοινωνούν για τα όρια και τισ επιθυμύεσ. Ωςτόςο, οριςμϋνεσ φορϋσ οι κακοποιού⁵ [abusers] ςτισ αναρχικϋσ κοινότητεσ μαθαύνουν να «λϋνε το πούημα» τησ ςυναύνεςησ και τησ υποςτόριξησ ενώ εξακολουθούν να κϊνουν τισ ύδιεσ μαλακύεσ. Όπωσ οι ςυγγραφεύσ του «Is the Anarchist Man Our Comrade?» αμφιςβητούν:

Οι διαδικαςύεσ λογοδοςύασ ςυχνϊ εύναι πολύ ευεργετικϋσ αλλϊ μερικϋσ φορϋσ απλϊ μαθαύνουν ςτουσ ϊνδρεσ πώσ να παρουςιϊζονται ωσ μη κακοποιητικού ενώ τύποτα ϊλλο δεν ϋχει αλλϊξει εκτόσ από τισ λϋξεισ που βγϊζει το ςτόμα τουσ. Τα επιζόντα ϊτομα και ο φιλικόσ τουσ περύγυροσ μϋνουν να αναρωτιούνται αν το αναφερόμενο αρςενικό ϋχει πϊψει να αποτελεύ μύα απειλό. Τελικϊ το ζότημα υποχωρεύ από το μυαλό των ατόμων, επειδό δεν θϋλουν να φαύνονται υπερβολικϊ αντιδραςτικϊ και δεν ξϋρουν τι περαιτϋρω βόματα πρϋπει να πϊρουν, με αποτϋλεςμα ο αυτουργόσ να μπορεύ να ςυνεχύςει τη ζωό του χωρύσ πολλϋσ αλλαγϋσ.

Πωσ μπορούμε λοιπόν να εμποδύςουμε την οικειοπούηςη αυτών των δεικτών λόγου από ϋνα ςεξουαλικϊ επιθετικό ϊτομο με ευαύςθητο και αναρχοφεμινιςτικό προφύλ; Φαύνεται ότι η χρόςη των κοινοτικών διαδικαςιών λογοδοςύασ δεν ϋχει αλλϊξει τα μοτύβα των ςυμπεριφορών για τα οπούα αναπτύχθηκαν να διευθετόςουν. Τι εύναι αυτό που δεν δούλεψε;

cdn.crimethinc.com/images/justice/3b.jpg

Δέθα παγίδεο ηεο δηαδηθαζίαο θνηλνηηθήο ινγνδνζίαο

Δύο ςημαντικϊ χαρακτηριςτικϊ: Πρώτον, αυτϋσ εύναι παγύδεσ των διαδικαςιών λογοδοςύασ με τον τρόπο που όδη εφαρμόζονται κι όπωσ εμεύσ τισ ϋχουμε διεξϊγει. Κϊποιεσ από αυτϋσ τισ παγύδεσ δεν εύναι εγγενεύσ ςε αυτϋσ τισ διαδικαςύεσ, αλλϊ εύναι απλώσ λϊθη που γύνονται ςυχνϊ από τουσ ανθρώπουσ που τισ αναλαμβϊνουν. Κϊποιο ϊτομο θα μπορούςε να απαντόςει ςε πολλϋσ από αυτϋσ τισ κριτικϋσ λϋγοντασ, «Λοιπόν, αν οι ϊνθρωποι εφϊρμοζαν το μοντϋλο όπωσ θα ϋπρεπε, δεν θα εύχαν ςυμβεύ αυτϊ.».⁶

Πολύ ςωςτϊ, αλλϊ για να γύνει οποιοδόποτε τϋτοιο μοντϋλο ευρϋωσ κατϊλληλο και εφαρμόςιμο, πρϋπει να εύναι αρκετϊ ςτιβαρό ώςτε να εύναι ςε θϋςη να πετύχει ακόμα κι όταν οι ςυνθόκεσ δεν εύναι οι ιδανικϋσ, ό όταν τα ϊτομα δεν θϋλουν ό δεν μπορούν να ακολουθόςουν το μοντϋλο ςτην εντϋλεια. Επομϋνωσ να ϋχουμε κατϊ νου ότι αυτϋσ οι παγύδεσ δεν υπονοούν ότι τα μοντϋλα λογοδοςύασ μασ εύναι μϊταια ό καταδικαςμϋνα. Αντιθϋτωσ, επειδό ϋχουμε επενδύςει ςτο να εντοπύςουμε τρόπουσ για να τελειώςουμε την επύθεςη και την κακοπούηςη, οφεύλουμε να εύμαςτε ανϋνδοτα κριτικού και κριτικϋσ ωσ προσ την εξϋταςη των μεθόδων μασ.

Δεύτερον, όλα αυτϊ που λϋνε οι ϊνθρωποι για να αποφύγουν τισ ευθύνεσ τουσ δεν θα πρϋπει να ςυγχϋονται με τισ προβληματικϋσ των διαδικαςιών λογοδοςύασ. Για παρϊδειγμα: «Αυτϋσ οι διαδικαςύεσ μασ αποςπούν από τα πραγματικϊ επαναςτατικϊ θϋματα· εύναι διαςπαςτικϋσ και τραυματύζουν το κύνημα· το να θϋτεισ τουσ ανθρώπουσ ςε λογοδοςύα εύναι χειριςτικό / καταναγκαςτικό / υπερβολικό / μύα εξουςιαςτικό λαβό», κτλ. Αυτϊ δεν αποτελούν παγύδεσ των διαδικαςιών λογοδοςύασ αλλϊ εύναι προβλόματα τησ πατριαρχύασ και των απολογητών τησ που υποτύθεται ότι εύναι αναρχικού.

Όπωσ ειπώθηκε, εδώ αναγρϊφονται οριςμϋνεσ βαςικϋσ δυςκολύεσ που ςυναντόςαμε ςτισ διαδικαςύεσ που αναπτύξαμε για να τεθούμε μεταξύ μασ ςε λογοδοςύα για τισ ςεξουαλικϋσ επιθϋςεισ και κακοποιόςεισ ςτο εςωτερικό των αναρχικών ςκηνών.

1) Δεν υπάρχει μία ξεκάθαρη αίςθηςη πότε έχει τελειώςει και τι αποτελεί μια επιτυχία ή μια αποτυχία. Πότε μπορούμε να πούμε οριςτικϊ ότι ϋνα ςυγκεκριμϋνο ϊτομο «ϋχει μετανιώςει για τισ μαλακύεσ του»; Τι θα μπορούςε να επιτρϋψει ςε ϋνα επιζών ϊτομο και τουσ υποςτηρικτϋσ του να νοιώςουν ϊνετα με κϊποιον και να ςυνεχύςουν να ςυμμετϋχουν από κοινού ςε μύα κοινότητα; Όταν οι απαιτόςεισ δεν εύναι ςαφεύσ, οι ςτόχοι δεν εύναι ςυγκεκριμϋνοι, ό το χρονοδιϊγραμμα και οι τρόποι εκτύμηςησ δεν εύναι ξεκϊθαροι, η ςύγχυςη και η οργό μπορεύ να εύναι τα επακόλουθα για οποιοδόποτε εμπλεκόμενο ϊτομο. Αυτό ςυχνϊ ςυμβαύνει γιατύ ϋχουμε ελϊχιςτη εμπειρύα με εναλλακτικϊ μοντϋλα επύλυςησ διενϋξεων και διευθϋτηςησ των τραυμϊτων με αποτϋλεςμα να μην ξϋρουμε που να ψϊξουμε για τα κατϊλληλα. Για παρϊδειγμα, ακόμη κι αν ϋνα ϊτομο «λογοδοτόςει», το επιζών ϊτομο μπορεύ να νοιώςει καλύτερα αλλϊ μπορεύ και όχι. Καθορύζει αυτό την επιτυχύα ό την αποτυχύα τησ διαδικαςύασ; Αν κϊποιο ϊτομο ϋχει κϊνει όλα τα πρϊγματα που του ζητόθηκαν αλλϊ τα υπόλοιπα ϊτομα δεν εύναι ςύγουρα αν τα βόματα που ακολουθόθηκαν όταν αποτελεςματικϊ, τι θα μπορούςε να διαβεβαιώςει ότι ϋχουν ςυμβεύ πραγματικϋσ αλλαγϋσ; Εύναι δυνατόν να ανακτηθεύ η εμπιςτοςύνη μετϊ το τραύμα που ςυνϋβη ό δεν εύναι; Αν δεν εύναι, ύςωσ αυτόσ να μην εύναι ο ςωςτόσ τύποσ διαδικαςύασ που πρϋπει να ακολουθηθεύ.

Επύςησ, μετϊ από ποιό ςημεύο μπορούμε να ςυμφωνόςουμε ότι κϊποιο ϊτομο δεν ϋχει επανορθώςει για τισ μαλακύεσ του και δεν πρϋπει να ςυνεχύςουμε να χϊνουμε το χρόνο μασ μαζύ του; Οριςμϋνεσ διαδικαςύεσ λογοδοςύασ ςυνεχύζουν για μόνεσ και χρόνια, απορροφώντασ τη ςυλλογικό ενϋργεια από ϊλλα πιο ικανοποιητικϊ και χρόςιμα ζητόματα. Ένασ ξεροκϋφαλοσ ςεξιςτόσ μπορεύ να ξενύςει μια ολόκληρη ςκηνό που προςπαθεύ ειλικρινώσ να κρατόςει το κϊθε ϊτομο υπόλογο – κϊτι το οπούο οφεύλει να μασ δεύξει πόςο ςημαντικό εύναι να γνωρύζουμε πότε να τελειώςουμε μύα επιχειρούμενη διαδικαςύα πριν καταλόξει να τραβόξει όλα τα ϊτομα ςτον πϊτο. Αν πρόκειται να επενδύςουμε τόςο πολλό χρόνο και ενϋργεια, χρειαζόμαςτε ϋναν τρόπο να εκτιμόςουμε αν αξύζει τον κόπο και πότε να παραδεχτούμε την αποτυχύα. Κι αυτό προώποθϋτει να ϋχουμε καθορύςει τι ςημαύνει η αποτυχύα και ποιεσ θα εύναι οι ςυνϋπειεσ τησ: για παρϊδειγμα, ο αποκλειςμόσ κϊποιου ατόμου από τη ςκηνό, η δοκιμό ϊλλου εύδουσ αντιδρϊςεων, ό το να παραδεχτούμε ςτο επιζών ϊτομο ότι δεν μπορούμε να επιβϊλλουμε τισ απαιτόςεισ του.

2) Τα Standards για την επιτυχία είναι μη ρεαλιςτικά. Για παρϊδειγμα, η κοινό απαύτηςη ότι η εναςχόληςη κϊποιου με τισ παροιμιώδεισ μαλακύεσ του μπορεύ να εύναι εύτε πολύ αςαφόσ για να εύναι ουςιαςτικό, εύτε πρακτικϊ να μεταφρϊζεται ςε μύα βαθειϊ ψυχολογικό μεταμόρφωςη που ξεπερνϊ τα όρια των δυνατοτότων μασ. Όπωσ το ϊρθρο «Thinking Through Perpetrator Accountability» θϋτει:

Η λογοδοςύα του αυτουργού δεν εύναι εύκολη ό ςύντομη διαδικαςύα… απαιτεύ μύα δια βύου δϋςμευςη για να αλλϊξουν ςυμπεριφορϋσ που εύναι τόςο βαθειϊ ριζωμϋνεσ όπωσ επύςησ και μύα ςυνεχό προςπϊθεια κι υποςτόριξη. Όταν μιλϊμε για την ακολούθηςη [follow-up] θα πρϋπει να ςχεδιϊζουμε πλϊνα για εβδομϊδεσ, αλλϊ επύςησ να ςκεφτόμαςτε και τον ϋλεγχο μετϊ από μόνεσ και χρόνια. Χρειϊζεται αυτού του εύδουσ η μακρϊσ διαρκεύασ υποςτόριξη για να γύνει δυνατό η πραγματικό μεταςτροφό [transformation]

Ασ εύμαςτε ειλικρινεύσ: αν προςδοκούμε από τουσ ανθρώπουσ να παραμεύνουν εμπλεκόμενοι ςε μύα διαδικαςύα λογοδοςύασ για χρόνια για ϋνα ςκουπύδι που ούτε καν ςυμπαθούν κι ακόμη πρϋπει να προςδοκούμε αυτό να εύναι μια νόρμα για ϋναν αυξημϋνο αριθμό διαδικαςιών για διαφορετικούσ ανθρώπουσ, που ενδεχομϋνωσ να εύναι ό να μην εύναι ςυνεργϊςιμοι – τότε δεν θϋτουμε ϋνα ρεαλιςτικό standard.

Αυτό δεν ςημαύνει ότι το ϊρθρο εύναι λϊθοσ, η μεταςτροφό των πατριαρχικών και κακοποιητικών μοτύβων ςυμπεριφορϊσ εύναι μύα δια βύου διαδικαςύα. Αλλϊ αποτελεύ όντωσ μύα ϋκπληξη ότι αποτυγχϊνουμε να διατηρόςουμε αυτϋσ τισ δύςκολεσ, ϊκαρπεσ διαδικαςύεσ που εκτύνονται ςε τϋτοια ϋκταςη χρόνου, όταν μόνο λύγεσ αναρχικϋσ και αναρχικού ακολουθούν τισ μακροπρόθεςμεσ δεςμεύςεισ για ακόμη και τα πιο θερμϊ μασ πϊθη; Τι εύναι αυτό που ρεαλιςτικϊ μπορούμε να προςπαθόςουμε να κϊνουμε;

3) Μασ λείπει η ςυλλογική ικανότητα να ςυνειδητοποιήςουμε πολλέσ απαιτήςεισ. Μπορούμε να πούμε ότι δεςμευόμαςτε να ςυναντόςουμε τισ απαιτόςεισ του επιζώντοσ ατόμου, αλλϊ αυτό δεν εύναι παρϊ κενό ρητορικό όταν απαιτούνται πόροι που δεν διαθϋτουμε. Γνωρύζουμε ϊραγε κατϊλληλεσ αντιεξουςιαςτικϋσ ςυμβουλευτικϋσ ομϊδεσ και θεραπευτικϊ προγρϊμματα και θα μπορούςαμε ϊραγε να τα πληρώςουμε όταν το ϊτομο που καλϋςτηκε να λογοδοτόςει δεν μπορεύ; Μπορούμε να επιβϊλουμε τισ επιθυμύεσ μασ ςε κϊποιο ϊτομο που δεν εύναι ςυνεργϊςιμο – και ωσ αναρχικού και αναρχικϋσ θα ϋπρεπε όντωσ να το κϊνουμε; Τι εύδουσ ςυνϋπειεσ θα ϋπρεπε να θεςπύςουμε ςτην διαδικαςύα λογοδοςύασ ϋτςι ώςτε να ϋχουν ουςιαςτικό αντύκριςμα; Σε μύα υποκουλτούρα που χαρακτηρύζεται από την παροδικότητα εύναι ρεαλιςτικό να παρακολουθόςουμε κϊποιο ϊτομο για χρόνια μϋςα ςτο μϋλλον και να θεςπύςουμε δομϋσ για την υποςτόριξη και την λογοδοςύα που θα διαρκϋςουν τόςο πολύ;

Μύα φρϊςη που ςυχνϊ χρηςιμοποιεύται ςτισ ομιλύεσ των επιζώντων ατόμων περύ απαιτόςεων και υποςτόριξησ εύναι ο λεγόμενοσ «αςφαλόσ χώροσ» [safe space], εκεύνοσ ο ατϋρμονα φευγαλϋοσ χώροσ όπου τα επιζώντα ϊτομα θα εύναι ςε θϋςη να νιώςουν ϊνετα και πλόρωσ επανενςωματωμϋνα ςτη ςυλλογικό ζωό. Τι ςημαύνει όμωσ αςφϊλεια; Εύναι κϊτι που μπορούμε να το υποςχεθούμε; Διαβϊζοντασ τισ πολιτικϋσ των πρόςφατων αναρχικών ςυναντόςεων, φαύνεται ότι η προηγούμενη μϋθοδοσ διαςφϊλιςησ των αςφαλών χώρων ςυμπεριλϊμβανε τον αποκλειςμό των ανθρώπων που ϋχουν πληγώςει ϊλλουσ. Αλλϊ η αςφϊλεια ςημαύνει περιςςότερα από το να θϋςεισ ςε καραντύνα εκεύνα τα ϊτομα που καταπϊτηςαν την αςφϊλεια κϊποιων ϊλλων ςυγκεκριμϋνων ατόμων, καθώσ η κουλτούρα του βιαςμού και η πατριαρχύα πλόττει όλη μασ τη ζωό και δεν εύναι απλϊ το αποτϋλεςμα οριςμϋνων μεμονωμϋνων περιπτώςεων. Ενώ οι αποκλειςμού μπορούν να διαφυλϊξουν τα επιζώντα ϊτομα από το ςτρεσ του διαμοιραςμού ενόσ κοινού χώρου με τα ϊτομα που τα ϋβλαψαν κι επύςησ βοηθούν ςτην προςταςύα των ατόμων που ςυμμετϋχουν ςτισ κοινότητϋσ μασ από τα επαναλαμβανομϋνωσ κακοποιητικϊ ϊτομα, εν τϋλει αποτυγχϊνουν παταγωδώσ ςτη διατόρηςη τησ αςφϊλειασ. Επύ τησ ουςύασ, ο λόγοσ που βαςιζόμαςτε ςτον αποκλειςμό των ϊλλων από τουσ χώρουσ μασ, οφεύλεται λιγότερο ςτο ότι κρατϊει τα ϊτομα αςφαλό και περιςςότερο ςτο ότι εύναι μύα απαύτηςη που ςχετύζεται με την αςφϊλεια και την οπούα μπορούμε να επιβϊλουμε.

Στο κεύμενό «Safety is an Illusion» η Angustia Celeste ςχολιϊζει τισ «(ψευδεύσ υποςχϋςεισ για αςφαλεύσ χώρουσ*»:

Δεν μπορούμε να εξαςφαλύςουμε αςφαλεύσ χώρουσ για τα επιζώντα ϊτομα. Οι αςφαλεύσ χώροι εύναι μύα γενικό αύςθηςη η οπούα ϋξω από τισ κλειςτϋσ φιλικϋσ ςχϋςεισ, οριςμϋνα μϋλη τησ οικογϋνειασ και τισ περιςταςιακϋσ μασ ςυμπϊθειεσ, απλϊ δεν υπϊρχει… Δεν υπϊρχει κϊτι τϋτοιο όπωσ ο αςφαλόσ χώροσ μϋςα ςτην πατριαρχύα και τον καπιταλιςμό υπό το φωσ όλων των ςεξιςτικών, ετεροκανονικών, ρατςιςτικών, ταξικών, (κλπ) κυριαρχιών κϊτω από τισ οπούεσ ζούμε. Όςο περιςςότερο προςπαθούμε και ιςχυριζόμαςτε ότι η αςφϊλεια μπορεύ να υπϊρξει ςε ϋνα κοινοτικό επύπεδο, τόςο περιςςότερη απογοότευςη και προδοςύα θα νιώθουν οι φύλεσ, οι φύλοι και οι εραςτϋσ μασ όταν βιώνουν τη βύα και δεν δϋχονται υποςτόριξη.

Πώσ θα ϋμοιαζε ϊραγε η πραγματικό αςφϊλεια για τα επιζόντα αλλϊ και για όλα τα υπόλοιπα ϊτομα; Υπϊρχουν ϊλλεσ ςτρατηγικϋσ ςε αυτό την κατεύθυνςη όπου μπορούμε να θεςπύςουμε πϋρα από αποκλειςμούσ και εξοςτρακιςμούσ;⁷

4) Μασ λείπουν δεξιότητεσ ςε ότι αφορά τη ςυμβουλευτική, τη διαμεςολάβηςη και την επίλυςη διενέξεων. Συχνϊ, οι απαιτόςεισ των επιζώντων ςυμπεριλαμβϊνουν την εύρεςη ενόσ ςυμβούλου ό διαμεςολαβητό. Για να εύναι αποτελεςματικό αυτό το ϊτομο θα πρϋπει να ϋχει διϊθεςη να δουλϋψει δωρεϊν ό ςε μύα μειωμϋνη κλύμακα, να διακατϋχεται από αντιεξουςιαςτικϋσ πολιτικϋσ και από μύα αναρχοφεμινιςτικό ανϊλυςη που εςτιϊζει ςτο επιζών ϊτομο, να ϋχει τον χρόνο και την ενϋργεια για να αναλϊβει ϋναν ενεργό ρόλο και να δουλϋψει με κϊποιο ϊτομο για πολύ καιρό, και να εύναι αρκετϊ κοντϊ ςτην κοινότητα για να κατανοεύ τισ νόρμεσ τησ δύχωσ να εύναι ϊμεςα εμπλεκόμενο ςτην κατϊςταςη. Πόςοι τϋτοιοι ϊνθρωποι υπϊρχουν εκεύ ϋξω; Πόςα ϊτομα από εμϊσ ϋχουμε τουλϊχιςτον τισ βαςικϋσ δεξιότητεσ ενεργόσ παρακολούθηςησ [active listening⁸], αφόνοντασ παρϊμερα την δυνατότητα διαχεύριςησ των πολύπλοκων δυναμικών ςυναύνεςησ κι επύθεςησ, των πατριαρχικών αλλοιώςεων τησ ςυμπεριφορϊσ, των αντιεξουςιαςτικών μεθόδων επύλυςησ διενϋξεων, και τησ ψυχολογικόσ μεταμόρφωςησ; Κι από αυτϊ τα λύγα ϊτομα που ταιριϊζουν ςτη περιγραφό, ό τουλϊχιςτον εύναι κοντϊ, πόςα δεν εύναι όδη ςυγκλονιςμϋνα και μπουχτιςμϋνα;

Ίςωσ να εύναι όλων μασ το λϊθοσ για το ότι δεν εύχε δοθεύ προτεραιότητα ςτην απόκτηςη αυτού του ςετ δεξιοτότων. Εντϊξει, αλλϊ τι κϊνουμε τώρα γι αυτό; Και πώσ αποφεύγουμε να δημιουργόςουμε εργαςιακϋσ εξειδικεύςεισ μεταξύ των ατόμων που διαθϋτουν ϋνα ςυγκεκριμϋνο ςύνολο προςόντων ό ομιλύασ από το να γύνουν οι αντύςτοιχεσ αυθεντύεσ των αναρχικών οπτικών περύ των διαδικαςιών δικαιοςύνησ;

5) Όλη αυτή η ιςτορία καταθλίβει τουσ ανθρώπουσ και τουσ καίει. Η ςυμμετοχό ςε μύα κοινοτικό λογοδοςύα εύναι μύα δουλειϊ ψυχοφθόρα και γεμϊτη ϋνταςη ςυχνϊ με μικρό εκτύμηςη ό αποζημύωςη. Μπορεύ να εύναι εξουθενωτικό και ϊκαρπη, ειδικϊ όταν η διαδικαςύα ςπϊνια επιτυγχϊνει να κρατόςει την κοινότητα ςυνενωμϋνη και να ικανοποιόςει όλα τα ςυμμετϋχοντα ϊτομα. Το βϊροσ τησ δουλειϊσ τρομϊζει πολλούσ ανθρώπουσ όπωσ εύναι κατανοητό.

Αυτό όμωσ δεν ςημαύνει ότι πρϋπει να προςπαθούμε να διεκπεραιώςουμε την κοινοτικό λογοδοςύα για ςεξουαλικϋσ κακοποιόςεισ και επιθϋςεισ με ελαφρϊ την καρδύα και παύρνοντϊσ τη ςτην πλϊκα. Αλλϊ, χρειϊζεται να αναγνωρύςουμε ότι υπϊρχουν εμπόδια για τουσ ανθρώπουσ να ςυμβαδύςουν και να παραμεύνουν δεςμευμϋνοι ςε μύα μακροπρόθεςμη εναςχόληςη όπου ιςχυριζόμαςτε ότι εύναι απαραύτητη για την επιτυχύα. Κι αυτϊ τα προβλόματα μεγεθύνονται όταν ςτηριζόμαςτε ςτα προςόντα και τισ εμπειρύεσ όπου μόνο λύγοι ϊνθρωποι ϋχουν ςτουσ κύκλουσ μασ.

6) Οι διαδικαςίεσ λογοδοςίασ απορροφούν δυςανάλογα ποςά χρόνου κι ενέργειασ. Κανϋνα ϊτομο από εμϊσ δεν εντϊχθηκε ςτην αναρχύα επειδό μασ ϊρεςε να ςυμμετϋχουμε ςε εξουθενωτικϋσ, ατελεύωτεσ διαδικαςύεσ για να διευθετόςουμε τουσ ηλύθιουσ τρόπουσ με τουσ οπούουσ οι ϊνθρωποι πληγώνονται μεταξύ τουσ μϋςα ςτισ φούςκεσ τησ υποκουλτούρασ μασ. Γύναμε αναρχικού και αναρχικϋσ επειδό μιςούμε τουσ μπϊτςουσ, επειδό αγαπϊμε τισ πανκ ςυναυλύεσ, επειδό θϋλουμε ϋναν περιςςότερο ελεύθερο κόςμο και για ϋνα εκατομμύριο ϊλλουσ λόγουσ. Όταν ξοδεύουμε τόςο πολύ χρόνο κι ενϋργεια προςπαθώντασ να επιλύςουμε εςωτερικϋσ διενϋξεισ και για να πεύςουμε αδιϊλλακτουσ ςεξιςτϋσ να αναλϊβουν τισ ευθύνεσ τουσ και να αλλϊξουν τη ςυμπεριφορϊ τουσ, ριςκϊρουμε να αποκόψουμε τουσ εαυτούσ μασ από τα πρωταρχικϊ πϊθη που μασ ϋςμιξαν μαζύ ςτην αρχό. Εύναι εύκολο να αποθαρρυνθούμε από τισ αναρχικϋσ πολιτικϋσ όταν δεν μπορούμε καν να ςταματόςουμε τισ μεταξύ μασ επιθϋςεισ, πόςο μϊλλον να γκρεμύςουμε το κρϊτοσ και να καταργόςουμε τον καπιταλιςμό. Αυτό δεν ςημαύνει ότι ο αγώνασ για το τϋλοσ των ςεξουαλικών επιθϋςεων και τησ πατριαρχύασ δεν εύναι επαναςτατικόσ – αντιθϋτωσ! Αλλϊ αν οι διαδικαςύεσ λογοδοςύασ –και ειδικϊ οι εξοργιςτικϋσ και αποτυχημϋνεσ εξ αυτών– ϋρχονται να καταλϊβουν τόςη πολλό ςυλλογικό ενϋργεια, τότε δεν θα εύμαςτε ςε θϋςη να παραμεύνουμε αφοςιωμϋνεσ και αφοςιωμϋνοι ώςτε να ςυςπειρώςουμε νϋα ϊτομα ςτουσ αγώνεσ μασ.

Δεν μπορούμε να κρύψουμε τισ επιθϋςεισ και τισ κακοποιόςεισ κϊτω από το χαλύ και να κϊνουμε τα επιζόντα ϊτομα να ςιωπόςουν ςτο όνομα μιασ ψευδούσ ενότητασ. Αυτό η προηγούμενη νόρμα διαιώνιζε την καταπύεςη και μεύωνε την αποτελεςματικότητϊ μασ γενικώσ κι όταν αυτό που προώθηςε ςτην ανϊδυςη τησ κοινοτικόσ λογοδοςύασ ςε πρώτο πλϊνο. Πρϋπει να βρούμε ϋναν τρόπο να αναμετρηθούμε με τισ κακοποιητικϋσ ςυμπεριφορϋσ μασ όπου να μην μασ απορροφϊ όλη την ενϋργειϊ και να μην μασ αποθαρρύνει.

We can’t sweep assault and abuse under the rug and silence survivors in the name of false unity. This previous norm perpetuated oppression and made us less effective all around, prompting community accountability efforts to emerge in the first place. We have to find a way to deal with our abusive behavior that doesn’t swallow up all of our energy and demoralize us.

7) Οι δεςμοί ςτισ υποκουλτούρεσ είναι ςχετικά αςθενείσ και οι άνθρωποι απλά φεύγουν. Πρϋπει να ϋχουμε κατϊ νου ότι πολλϊ από τα λιγότερο καταναγκαςτικϊ μοντϋλα επανορθωτικόσ δικαιοςύνησ ςτα οπούα βαςύζονται τα πλαύςια τησ κοινοτικόσ λογοδοςύασ προϋρχονται από κοινωνύεσ ιθαγενών μικρόσ κλύμακασ, με ιςχυρότερεσ κοινωνικϋσ και πολιτιςμικϋσ ςυνϊφειεσ από οποιεςδόποτε δικϋσ μασ θα μπορούςαμε να φανταςτούμε ςτισ ςημερινϋσ Ηνωμϋνεσ Πολιτεύεσ. Η αντύληψη ότι πρϋπει να προςπαθόςουμε να διαφυλϊξουμε την κοινότητα και να επιτρϋψουμε ςε ϊτομα που ϋχουν βλϊψει ϊλλα ϊτομα να παραμεύνουν ενςωματωμϋνα ςε αυτϋσ ςτηρύζεται ςτην παραδοχό ότι όλεσ οι πλευρϋσ εύναι αφοςιωμϋνεσ αρκετϊ ςε αυτό την «κοινότητα» για να αντϋξουν τα διερευνητικϊ βλϋμματα και τα δύςκολα ςυναιςθόματα όπου ςυνοδεύουν το να περϊςουν μύα διαδικαςύα λογοδοςύασ. Οι προτιμόςεισ που τραβούν τουσ ανθρώπουσ ςτισ πανκ και αναρχικϋσ ςκηνϋσ ςυχνϊ δεν εύναι επαρκώσ ιςχυρϋσ για να κρατόςουν τουσ ανθρώπουσ ριζωμϋνουσ όταν νιώθουν να απειλούνται από αυτϊ που τουσ ζητούνται να κϊνουν. Άτομα που ϋχουν προκληθεύ για λογοδοςύα ςυχνϊ ςηκώνονται και φεύγουν από την πόλη, μερικϋσ φορϋσ ακόμη και προληπτικϊ πριν προκληθούν να λογοδοτόςουν για τη ςκατοςυμπεριφορϊ τουσ. Πϋραν τησ επικοινωνύασ με παρόμοια κοινωνικϊ δύκτυα ςτο νϋο προοριςμό του επιτιθϋμενου ατόμου (κϊτι το οπούο γύνεται όλο και πιο ςυχνϊ), δεν υπϊρχει κϊτι ϊλλο που να μπορούμε να κϊνουμε για να το εμποδύςουμε. Όταν οι βαςικϋσ ςυνϋπειεσ που μπορούμε να απαιτόςουμε για τη μη ςυμμόρφωςη με τισ απαιτόςεισ τησ λογοδοςύασ ςυμπεριλαμβϊνουν μορφϋσ εξοςτρακιςμού κι αποκλειςμών, οι ϊνθρωποι θα μπορϋςουν να τισ αποφύγουν απλϊ μετακινούμενοι ςε ϊλλη πόλη ό εγκαταλεύποντασ τη ςκηνό.⁹

8) Οι κοινωνικέσ νόρμεσ ενθαρρύνουν και ςυγχωρούν τη ςυμπεριφορά τησ μη λογοδοςίασ. Οι επιλογϋσ των υποκειμϋνων μασ ςυμβαύνουν πϊντα ςε ϋνα κοινωνικό πλαύςιο, και οριςμϋνεσ από τισ ςυλλογικϋσ νόρμεσ των αναρχικών ςκηνών διευκολύνουν, αν δεν δικαιολογούν με ϊμεςο τρόπο, μορφϋσ ςυμπεριφορών όπου ςυχνϊ οδηγούν ςτην υπϋρβαςη των ορύων και ςτο κϊλεςμα ςε λογοδοςύα.

Για παρϊδειγμα, ςε πολλϋσ αναρχικϋσ ςκηνϋσ, η ναρκωκουλτούρα υπεριςχύει και πολλϋσ κοινωνικϋσ ςυναθρούςεισ κεντροβαρύζουν γύρω από το αλκοόλ και τη χρόςη ναρκωτικών. Λύγοι μηχανιςμού προςταςύασ υπϊρχουν όταν τα ϊτομα πύνουν ό κϊνουν χρόςη ςε υπερβολικό βαθμό, και λύγοι εναλλακτικού χώροι υπϊρχουν για εκεύνα τα ϊτομα που θϋλουν να ςταματόςουν ό να μειώςουν το ποτό, ό την χρόςη δύχωσ να χϊςουν τισ κοινωνικϋσ τουσ ζωϋσ. Το χιούμορ και οι νόρμεσ ςυνομιλύασ ενιςχύουν την αντύληψη ότι το υπερβολικό μεθύςι εύναι φυςιολογικό και διαςκεδαςτικό, κι ότι οι ϊνθρωποι εύναι λιγότερο υπεύθυνοι για τισ πρϊξεισ τουσ όταν εύναι πιωμϋνοι απ’ ότι όταν εύναι νηφϊλιοι. Βδομϊδα, τη βδομϊδα δημιουργούμε υπερβολικϊ ςεξουαλικοποιημϋνουσ χώρουσ με ιςχυρϋσ πιϋςεισ προσ τη ναρκωκουλτούρα, που ϋχουν ωσ αποτϋλεςμα ομϊδεσ ανθρώπων να εύναι υπερβολικϊ μεθυςμϋνεσ ό μαςτουρωμϋνεσ ώςτε να δώςουν ό να λϊβουν ξεκϊθαρη ςυναύνεςη.¹⁰ Έπειτα, ωσ επακόλουθο των τραυμϊτων που ςυμβαύνουν ςε αυτϋσ τισ καταςτϊςεισ, προςδοκούμε από τα ϊτομα να αναμετρηθούν με τισ ςυνϋπειεσ των επιλογών τουσ μόνα τουσ, απ’ το να πϊρουμε όλα τα ϊτομα μαζύ την ευθύνη για το ςυλλογικό πλαύςιο όπου κανονικοποιεύ τισ ςυμπεριφορϋσ τουσ.

Φυςικϊ, καμύα από αυτϋσ τισ δυναμικϋσ δεν δικαιολογούν την κακοπούηςη. Αλλϊ η ςεξουαλικό επύθεςη λαμβϊνει χώρα ςε ϋνα κοινωνικό πλαύςιο και οι κοινότητεσ μπορούν να αναλϊβουν ό να αποφύγουν την ευθύνη για τα όδη των ςυμπεριφορών που ενθαρρύνουν οι κοινωνικϋσ μασ νόρμεσ. Το αλκοόλ και η χρόςη ναρκωτικών εύναι απλϊ ϋνα παρϊδειγμα από μύα ςυλλογικό νόρμα όπου δικαιολογεύ ςυμπεριφορϋσ μη λογοδοςύασ. Άλλεσ εδραιωμϋνεσ δυναμικϋσ όπου ϋχουν αναφϋρει τα ϊτομα που αναζητούν τη λογοδοςύα εύναι η ειδωλοπούηςη από περςόνεσ των ςκηνών (ϊνθρωποι ςε δημοφιλεύσ μπϊντεσ, περύφημοι ακτιβιςτϋσ, κλπ.), η αντύληψη ότι οι ςεξουαλικϋσ και ρομαντικϋσ ςχϋςεισ εύναι «ιδιωτικό υπόθεςη» και δεν εύναι δουλειϊ για κανϋναν εξωτερικό, και η ϊποψη ότι οι ομϊδεσ που αντιμετωπύζουν ςυςτηματικό καταπύεςη (όπωσ queer και ϋγχρωμων ανθρώπων) δεν πρϋπει να «βγϊζουν τα ϊπλυτα ςτη φόρα» τησ ενδοκοινοτικόσ βύασ, καθώσ θα μπορούςε να χρηςιμοποιηθεύ για την περεταύρω δαιμονοπούηςό τουσ.

Έχουμε τη θϋληςη να διερευνόςουμε και να αναμετρηθούμε με τισ νόρμεσ των ομϊδων μασ ςε ϋνα ςυλλογικό επύπεδο; Εύναι δυνατόν να κρατηθούν ολόκληρεσ ςκηνϋσ υπό λογοδοςύα για ότι παραβλϋπουμε ό δικαιολογούμε; Η προςπϊθεια να κρατηθεύ μύα ολόκληρη ομϊδα ανθρώπων υπό λογοδοςύα με ϋναν δομικό τρόπο κατϊ πϊςα πιθανότητα θα πολλαπλαςύαζε όλεσ τισ προβληματικϋσ που βιώνουμε με τισ διαδικαςύεσ λογοδοςύασ που προςανατολύζονται γύρω από ϋνα ςυγκεκριμϋνο πρόςωπο. Ωςτόςο, δεν θα εύναι αρκετό να κρατϊμε τα ϊτομα υπό λογοδοςύα δύχωσ να διακρύνουμε και να αναμετρούμαςτε με τισ ςυλλογικϋσ μασ ευθύνεσ.

9) Τα υπολείμματα του αντεκδικητικού ςυςτήματοσ δικαιοςύνησ κηλιδώνουν τισ προςπάθειέσ μασ για εφαρμογή των μοντέλων κοινοτικήσ λογοδοςίασ. Οριςμϋνεσ από τισ περιςςότερο βιτριολικϋσ αντιδρϊςεισ εναντύων των διαδικαςιών λογοδοςύασ ϋχουν ςτοχεύςει ςτην ψευδό-δικαςτικό τουσ φύςη. Απ’ τη μια μεριϊ, τα ϊτομα που ϋχουν τραυματύςει ϊλλα ϊτομα ςπανύωσ καλούνται να λογοδοτόςουν για τη ςυμπεριφορϊ τουσ παρϊ μόνο μϋςο εξουςιαςτικών ςυςτημϊτων. Αυτϋσ οι προςπϊθειεσ ςυχνϊ παρακινούν ιςχυριςμούσ για «κυνόγι μαγιςςών», «εξουςιαςτικότητα», και ςυμπεριφορϋσ μπϊτςων / δικαςτών / ανθρωποφυλϊκων. Οι πρότερα αντικρατικού αγωνιςτϋσ ςυχνϊ κϊνουν εντυπωςιακϋσ ςτροφϋσ και ξαφνικϊ βρύςκουν εξαιρετικϊ ενδιαφϋρουςεσ τισ εγγυόςεισ τησ «δικαιοςύνησ» τησ κυβϋρνηςησ των ΗΠΑ: «Και τι γύνεται ρε φύλε με την αθωότητα μϋχρι αποδεύξεωσ του εναντύου; Δεν θα ϋχω μύα δύκαιη δύκη; Δεν μπορώ να υπεραςπιςτώ τον εαυτό μου; Ακούςτε τισ προςωπικϋσ μου μαρτυρύεσ!»

Από την ϊλλη, τα ϊτομα που πιϋζουν για λογοδοςύα ϋχουν αντιμετωπύςει αντύςτοιχεσ ςυνθόκεσ κατϊ την επύλυςη των διενϋξεων με αποτϋλεςμα να εύναι πολύ εύκολο να μπουν ςε ϋνα μοτύβο ενοχοπούηςησ τησ διαδικαςύασ – ειδικϊ αν αντιμετωπύζουν ϋναν εξοργιςμϋνο, ξεροκϋφαλο αναρχο-βιαςτό. Οριςμϋνα ςυμμετϋχοντα ϊτομα ϋχουν χρηςιμοποιόςει τη διαδικαςύα λογοδοςύασ ωσ ϋναν τρόπο για να απειλόςουν με ςυνϋπειεσ ό να αςκόςουν εξουςύα ϋναντι ϊλλων. Αν και αυτό θα μπορούςε να εύναι μύα κατανοητό αντύδραςη λόγω του εκνευριςμού και τησ αδυναμύασ που ςυχνϊ νιώθουν ωσ επακόλουθο των κακοποιόςεων κι επιθϋςεων, μπορεύ να υπονομεύςει τισ προςπϊθειεσ για την επιδύωξη μη εχθρικών λύςεων.

Μύα καταδικαςτικό κριτικό για την αποτυχύα των αναρχικών διαδικαςιών λογοδοςύασ να ξεφύγουν τησ λογικόσ των ςυςτημϊτων δικαιοςύνησ ϋρχεται με μύα ανακούνωςη που εξηγεύ γιατύ μύα ομϊδα γυναικών αντιμετώπιςε ςωματικώσ ϋναν ςεξουαλικϊ επιτιθϋμενο:

Κϊναμε ότι ϋπρεπε να κϊνουμε από καθαρό αναγκαιότητα. Όντασ ριζοςπϊςτριεσ, γνωρύζουμε ότι το νόμιμο ςύςτημα ϋχει εδραιωθεύ πϊνω ςε μαλακύεσ – πολλού νόμοι και νόμιμεσ διαδικαςύεσ εύναι ρατςιςτικού, ταξικού, ετεροςεξιςτικού και μιςογυνικού. Οι εναλλακτικϋσ διαδικαςύεσ λογοδοςύασ, και περιςςότερο οι πιο παραδοςιακϋσ, ςυχνϊ πιϋζουν το επιζών ϊτομο να ξαναζόςει το τραύμα τησ επύθεςησ κι επύςησ το πιϋζουν να βγϊλει ςτη ςϋντρα την υπόληψό του –μύα προβληματικό ϋννοια από μόνη τησ– ςαν μύα «απόδειξη» τησ αξιοπιςτύασ του. Καταλόγουν να εύναι μύα επαναδημιουργύα των διαδικαςιών τησ αςτικόσ δικαιοςύνησ που αφόνει τον αυτουργό να γλιτώςει, ενώ το επιζών ϊτομο πρϋπει να ζόςει με την ανϊμνηςη τησ επύθεςησ για το υπόλοιπο τησ ζωόσ του. Το ςύςτημα δικαιοςύνησ των ΗΠΑ και οι εναλλακτικϋσ διαδικαςύεσ λογοδοςύασ που βαςύζονται ςτην κοινότητα απλϊ δεν εύναι αρκετϊ καλϋσ για τα επιζόντα ϊτομα και ςύγουρα δεν εύναι επαναςτατικϋσ.

10) Η γλώςςα και οι μέθοδοι τησ λογοδοςίασ για ςεξουαλική επίθεςη έχουν χρηςιμοποιηθεί ςε καταςτάςεισ για τισ οποίεσ δεν προορίζονται. Ένα παρϊδειγμα αυτόσ τησ λανθαςμϋνησ εφαρμογόσ ςυμπεριλαμβϊνει την εφαρμογό τησ αρχόσ των rape crisis survivor support¹¹ όπου ορύζει για τα υποςτηρικτικϊ ϊτομα «πϊντα να πιςτεύουν το επιζών ϊτομο». Αυτό ϋχει τϋλεια λογικό ςε ότι αφορϊ τουσ τρόπουσ λειτουργύασ των Συμβουλευτικών Κϋντρων [rape crisis organizations], που εςτιϊζουν μόνο ςτην παροχό ςυναιςθηματικόσ υποςτόριξησ και υπηρεςιών ςε ϋνα ϊτομο όπου ϋχει βιώςει μύα μορφό τραύματοσ που δεν γύνεται πιςτευτό, όταν μϊλιςτα το να γύνει πιςτευτό εύναι οργανικό για την διαδικαςύα θεραπεύασ. Αλλϊ αυτό δεν βγϊζει κανϋνα νόημα ωσ βϊςη για την επύλυςη των διενϋξεων. Όταν κϊποιο ϊτομο απευθύνεται ςτην επύςημη ςυμβουλευτικό των Συμβουλευτικών Κϋντρων, ό όταν ςασ φανερώνει ϋνα περιςτατικό γιατύ ϋχετε μια εμπιςτευτικό φιλύα και ψϊχνει για υποςτόριξη, τότε η εςτύαςη θα πρϋπει να παραμϋνει ςτισ ανϊγκεσ του επιζώντοσ ατόμου. Αλλϊ η μεταμορφωτικό δικαιοςύνη ςυμπεριλαμβϊνει το να λαμβϊνονται υπόψη οι ανϊγκεσ και αντιςτούχωσ οι εμπειρύεσ και οι οπτικϋσ όλων των εμπλεκόμενων πλευρών, ςυμπεριλαμβανομϋνου και του ατόμου που επιτϋθηκε.

Αυτό δεν ςημαύνει ότι ϋχουμε να βρούμε ποιο ϊτομο λϋει την αλόθεια και ποιο ψϋματα γιατύ αυτϊ εύναι και πϊλι τα κατϊλοιπα του εχθρικού ςυςτόματοσ. Ούτε αυτό ςημαύνει ότι όλεσ οι οπτικϋσ εύναι ύςησ βαρύτητασ και ότι δεν υπϊρχει κανϋνα ϊτομο που να εύναι ςωςτό ό λϊθοσ. Σημαύνει όμωσ ότι για να ενθαρρύνουμε κϊποιο ϊτομο να λογοδοτόςει, πρϋπει να ϋχουμε τη θϋληςη να ςυναντόςουμε το επιτιθϋμενο ςτη ςυνθόκη ςτην οπούα βρύςκεται, κϊτι το οπούο ςημαύνει ότι πρϋπει να εύμαςτε ςε θϋςη να δεχτούμε ότι οι εμπειρύεσ μεταξύ των ατόμων μπορεύ να διαφϋρουν ςημαντικϊ. Προώπόθεςη για το υπό λογοδοςύα ϊτομο εύναι να αφόνει ανοιχτό την πιθανότητα ότι εύναι λϊθοσ, ό ςτο ελϊχιςτο ότι κϊποιο ϊλλο ϊτομο θα μπορούςε να βιώςει το ύδιο γεγονόσ με ϋνα δραματικϊ διαφορετικό κι επώδυνο τρόπο. Αλλϊ αν ςτο επιζών ϊτομο δύνεται η δυνατότητα να καθορύζει πλόρωσ την λειτουργικό πραγματικότητα τότε ενδεχομϋνωσ η κατϊςταςη να μην οδηγηθεύ προσ μύα ςυνθόκη κοινοτικόσ λογοδοςύασ.

Άλλο ϋνα παρϊδειγμα τησ κατϊχρηςησ και των λανθαςμϋνων εφαρμογών τησ λογοδοςύασ για ςεξουαλικϋσ επιθϋςεισ ςυμβαύνει όταν προκαλούνται ϊτομα ςε διαδικαςύεσ λογοδοςύασ για ϋνα μεγϊλο εύροσ ςυμπεριφορών που δεν ςχετύζονται με τη ςεξουαλικό επύθεςη. Για παρϊδειγμα, αν κϊποιο ϊτομο νοιώθει θυμωμϋνο και πληγωμϋνο μετϊ από ϋνα χωριςμό από μύα μη-κακοποιητικό ςχϋςη, ενδεχομϋνωσ να εύναι δελεαςτικό να προβϊλει τα παρϊπονϊ του μϋςα από το πρύςμα τισ πρόκληςησ κι απαύτηςησ για λογοδοςύα. Έτςι μπορεύ να απαιτόςει τον αποκλειςμό κϊποιου ατόμου από ςυγκεκριμϋνεσ ςκηνϋσ, βαςιζόμενο ςτην επιρροό που μπορεύ να αςκόςει μϋςα ςε μύα κοινό διαδικαςύα λογοδοςύασ. Εύναι κατανοητό ότι τα ϊτομα που νοιώθουν θυμωμϋνα ό πληγωμϋνα για οποιονδόποτε αριθμό λόγων ύςωσ να θϋλουν αυτού του εύδουσ την ϊμεςη επικύρωςη των ςυναιςθημϊτων τουσ η οπούα μπορεύ να επιτευχθεύ (ςε οριςμϋνουσ κύκλουσ) από την προβολό του πόνου και του θυμού ωσ μύα απαύτηςη για «λογοδοςύα» - εύτε αυτό η διαδικαςύα και η γλώςςα ϋχει νόημα για την όλη κατϊςταςη, εύτε όχι.

Αυτό όμωσ εύναι επικύνδυνο όχι μόνο επειδό αυτού οι όροι και οι τακτικϋσ εύχαν ςχεδιαςτεύ για ςυγκεκριμϋνουσ τύπουσ διενϋξεων και όχι γι ϊλλουσ, αλλϊ κι επειδό η κατϊχρηςό τουσ ύςωσ να τισ καταςτόςει τετριμμϋνεσ και να οδηγόςει ϊλλα ϊτομα να κρατόςουν μύα απαξιωτικό ςτϊςη απϋναντι ςε πολύ ςοβαρϋσ καταςτϊςεισ επιθϋςεων και κακοποιόςεων για τισ οπούεσ εύχαν αναπτυχθεύ αυτϋσ οι τακτικϋσ εξ αρχόσ. Εύναι ενθαρρυντικό ότι θϋματα ςεξουαλικών επιθϋςεων και κακοποιόςεων ϋχουν ειςαχθεύ με τϋτοια ευρύτητα ςτισ ςυζητόςεισ των ριζοςπαςτικών κοινοτότων. Αλλϊ πρϋπει να προςϋχουμε ώςτε να αποφεύγουμε τη γενύκευςη των μεθόδων που ϋχουν αναπτυχθεύ για την ανταπόκριςη ςε ςυγκεκριμϋνα ςύνολα διενϋξεων και καταπιεςτικών ςυμπεριφορών προσ ϊλλεσ καταςτϊςεισ για τισ οπούεσ δεν προορύζονται.

Σε οριςμϋνεσ περιπτώςεισ, εξοργιςμϋνα ϊτομα από την προβληματικό ςυμπεριφορϊ κϊποιου ϋχουν διςτϊςει να το καλϋςουν να λογοδοτόςει από φόβο να μην ςταμπαριςτεύ ωσ «αυτουργόσ», ό αντιςτούχωσ ϊλλα ϊτομα όπου εικϊζουν ότι μύα όπια μη ςυναινετικό ςυμπεριφορϊ εν τϋλη όταν ςεξουαλικό επύθεςη διςτϊζουν να την αναφϋρουν για να μην ςταμπαριςτεύ το ϊτομο που την αντιμετώπιςε ωσ «επιζών». Όταν αυτό η κατϊχρηςη τησ γλώςςασ λογοδοςύασ για ςεξουαλικό επύθεςη ςυνυφαύνεται με τισ πολιτικϋσ τησ ταυτότητασ ωσ προσ το επιζών/αυτουργό ϊτομο και τισ πολιτικϋσ δηλώςεισ όπωσ εύναι το «δεν επιτρϋπονται αυτουργού», τότε η προςπϊθεια να προωθηθεύ η λογοδοςύα μπορεύ να καταλόξει με το να αποθαρρύνει τουσ ανθρώπουσ από το να μιλόςουν για ϊλλεσ μορφϋσ τιποτϋνιων ςυμπεριφορών, από τον φόβο μόπωσ κϊποιο ϊτομο ςτιγματιςτεύ μόνιμα με την κηλύδα του αυτουργού αντύ να του γύνουν μερικϋσ ςυζητόςεισ, να ζητόςει ςυγγνώμη και να διαβϊςει μια μπροςούρα.

cdn.crimethinc.com/images/justice/4b.jpg

Νέεσ Κατευθύνςεισ και Περεταίρω Ερωτήςεισ

Προσ τα πού κατευθυνόμαςτε λοιπόν από δω και ςτο εξήσ; Η διαδεδομϋνη απογοότευςη με τισ διαδικαςύεσ λογοδοςύασ δεύχνει να ϋχουμε φτϊςει ςε ϋνα αδιϋξοδο. Προτεύνουμε τϋςςερα πιθανϊ μονοπϊτια για να εξερευνηθούν – όχι ωσ λύςεισ ςε αυτϋσ τισ παγύδεσ αλλϊ κυρύωσ ωσ κατευθύνςεισ για πειραματιςμό ϋτςι ώςτε να δούμε αν μπορούν να μασ οδηγόςουν ςε κϊτι καινούριο.

ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ Ι. Απηνδηθία θαζνδεγνύκελε από ην Επηδώλ Άηνκν

“Ήθελα εκδύκηςη. Ήθελα να τον κϊνω να νοιώςει τόςο εκτόσ ελϋγχου, φοβιςμϋνο κι ευϊλωτο όςο με εύχε κϊνει κι αυτόσ να νοιώςω. Δεν υπϊρχει πραγματικό αςφϊλεια μετϊ από μύα ςεξουαλικό επύθεςη, αλλϊ μπορούν να υπϊρχουν ςυνϋπειεσ.” -Angustia Celeste, “Safety is an Illusion: Reflections on Accountability” Δύο περιπτώςεισ ςτισ οπούεσ γνωςτού αναρχικού ϊνδρεσ αντιμετωπύςτηκαν και δϋχθηκαν επύθεςη από ομϊδεσ γυναικών ςτη Νϋα Υόρκη και ςτο Σϊντα Κρουζ προκϊλεςαν αναταρϊξεισ ςτουσ αναρχικούσ κύκλουσ το 2010. Τα debates που ξεκύνηςαν μϋςα ςτισ ςκηνϋσ μασ ωσ απόκριςη ς’ αυτϋσ τισ δρϊςεισ αποκϊλυψαν μύα διαδεδομϋνη αύςθηςη αγανϊκτηςησ με τισ υπϊρχουςεσ μεθόδουσ διευθϋτηςησ των ςεξουαλικών επιθϋςεων ςτισ αναρχικϋσ ςκηνϋσ. Η ςωματικό αντιμετώπιςη δεν εύναι μια νϋα ςτρατηγικό, όταν ϋνασ από τουσ τρόπουσ όπου τα επιζώντα ϊτομα αντιδρούςαν ςτουσ κακοποιούσ τουσ πριν οι ςυζητόςεισ για την κοινοτικό λογοδοςύα διαδοθούν ςτισ αναρχικϋσ ςκηνϋσ. Εφόςον αναπτύχθηκαν ςτρατηγικϋσ κοινοτικόσ λογοδοςύασ, πολλϊ ϊτομα απϋρριψαν τη ςωματικό αντιμετώπιςη επειδό δεν εύχε φϋρει αποτελϋςματα ςτον ςταματημό των βιαςμών ό ςτο να διαςφαλύςει την αςφϊλεια των ατόμων. Η τϊςη τησ εφαρμογόσ μιασ αυτοδικύασ καθοδηγούμενησ από το επιζών ϊτομο ςυνοδεύτηκε και από ανακοινώςεισ που αςκούςαν κριτικό ςτα μοντϋλα των διαδικαςιών λογοδοςύασ λϋγοντασ ότι αντανακλούν την αδυναμύα και την απελπιςύα που βιώνεται από τα επιζώντα, τα οπούα ψϊχνουν για εναλλακτικϋσ ϋναντι τησ ματαιότητασ των ϊλλων διαθϋςιμων επιλογών.

Ωςτόςο, η καθοδηγούμενη από το επιζών αυτοδικύα μπορεύ να εύναι μύα χρόςιμη αντύδραςη ςτη ςεξουαλικό επύθεςη ανεξϊρτητα από τισ εναλλακτικϋσ. Κϊποιο ϊτομο δε χρειϊζεται να νοιώθει αδύναμο ό να διακατϋχεται από μύα αύςθηςη ματαιότητασ για να πϊρει αποφαςιςτικό δρϊςη με φυςικϊ μϋςα εναντύων κϊποιου κακοποιού. Αυτό η προςϋγγιςη προςφϋρει πολλϊ πλεονεκτόματα. Ένα εύναι ότι ςε ϋντονη αντύθεςη με πολλϋσ διαδικαςύεσ λογοδοςύασ, θϋτει ρεαλιςτικούσ ςτόχουσ και τουσ επιτυγχϊνει. Μπορεύ να βιωθεύ ωσ πιο ενδυναμωτικό και ικανοποιητικό απ’ ότι μύα μακρϊ, ςυχνϊ πυροδοτικό [triggering], πολλό αφηρημϋνη διαδικαςύα. Οι γυναύκεσ μπορούν να χρηςιμοποιόςουν αυτϋσ τισ ςυμπλοκϋσ για να χτύςουν τη ςυλλογικό τουσ δύναμη προσ μύα ϊλλη ςυντονιςμϋνη αντιπατριαρχικό δρϊςη. Η αντιμετώπιςη με φυςικϊ μϋςα δύνει ϋνα ξεκϊθαρο μόνυμα ότι η ςεξουαλικό επύθεςη δεν εύναι αποδεκτό. Αν η ςεξουαλικό βύα αποτυπώνει την πατριαρχύα ςτα ςώματα των γυναικών, η εκδύκηςη ενςωματώνει τη θηλυκό αντύςταςη. Πϊνω απ’ όλα εύναι αδιαμεςολϊβητη, όπωσ γρϊφουν οι ςυγγραφεύσ του ϊρθρου «Notes on Survivor Autonomy and Violence»:

Μια κοινό κριτικό των διαδικαςιών λογοδοςύασ όλων των ειδών εύναι η τϊςη τουσ να καθρεφτύζουν κατϊ κϊποιον τρόπο ϋνα ςύςτημα δικαιοςύνησ – μύα δομικό διαμεςολϊβηςη ϋναντι τησ αποκατϊςταςησ ό τησ τιμωρύασ με τον ϋνα ό τον ϊλλο τρόπο. Όταν ϋνα αντύκτυπο επιβϊλλεται από ϋνα επιζών ςύγουρα δεν ομοιϊζει με ϋνα που επιβϊλλεται από το κρϊτοσ, ωςτόςο η διαδικαςύα παραμϋνει μύα διαμεςολϊβηςη. Αντιθϋτωσ, η απομϊκρυνςη από αυτϋσ τισ δικαςτικϋσ μεθόδουσ γύνεται μϋςω τησ απόρριψησ τησ διαμεςολϊβηςησ, ϋνα απομεινϊρι τησ ιδϋασ ότι οι αλληλεπιδρϊςεισ μασ πρϋπει με κϊποιον τρόπο να κατευθύνονται από μύα τρύτη πλευρϊ, ακόμη κι αν αυτό η τρύτη πλευρϊ επιλϋγεται από εμϊσ. Έτςι, μύα επύθεςη ς’ ϋνα βιαςτό εύναι αδιαμεςολϊβητη κι ϊμεςη, ακριβώσ αυτό που απαγορεύεται από οποιοδόποτε δικαςτικό ςύςτημα. Η γραμμό μεταξύ τησ επιθυμύασ και τησ δρϊςησ ϋχει ςβηςτεύ.

Φυςικϊ υπϊρχουν πολλϊ μειονεκτόματα και ςτην αυτοδικύα επύςησ. Η επιλογό για κλιμϊκωςη τησ κατϊςταςησ επιφϋρει ςημαντικϊ ρύςκα, τόςο με το νόμο όςο και από φυςικόσ ϊποψησ. Οι μπϊτςοι εύναι περιςςότερο πιθανόν να απαγγεύλουν κατηγορύεσ για μια ομϊδα που επιτϋθηκε με φυςικό τρόπο ςε ϋναν ϊνδρα απ’ ότι για μύα «υποτιθϋμενη» ςεξουαλικό επύθεςη. Και όπωσ γνωρύζουν οι ςυνόγοροι των κακοποιημϋνων γυναικών, η βύα ανϊμεςα ςε ϋνα ζευγϊρι ϋχει πολύ ρεαλιςτικϋσ πιθανότητεσ να αποβεύ μοιραύα· οι γυναύκεσ που ϋχουν ςκοτωθεύ από τουσ ςυντρόφουσ τουσ εύναι περιςςότερεσ από οποιονδόποτε ϊλλο τύπο επιτιθϋμενου. Αλλϊ πϋρα από τα ϊμεςα ρύςκα, δεν μπορεύσ να τςακύςεισ μύα κοινωνικό ςχϋςη, όπωσ λϋνε. Το να Στραγγαλύςεισ ϋνα ςυγκεκριμϋνο ςκουπύδι δεν προςφϋρει και πολλϊ ςτο να κϊνει όλα τα ϊτομα αςφαλό ό ςτο να τελειώςει τη ςυςτημικό κουλτούρα του βιαςμού, όςο ικανοποιητικό και αν εύναι για ϋνα δικαιωμϋνο επιζών. Όπωσ ςημειώθηκε παραπϊνω, η επιθυμύα να διευθετηθούν οι ρύζεσ τισ κουλτούρασ του βιαςμού μϋςω τησ αντύδραςησ ςτισ ατομικϋσ επιθϋςεισ, όταν που βοόθηςε ςτην ανϊδυςη των προςπαθειών για κοινοτικό λογοδοςύα ςε πρώτο πλϊνο.

Υπϊρχει επύςησ ϋνα κληροδότημα μύασ μορφόσ αυτοδικύασ που δεν διευθετεύται από τα επιζώντα ϊτομα, ϋνασ τύποσ ανδρικόσ βύασ όπου ϋχει εκτενώσ ταυτοποιηθεύ από τα επιζώντα ϊτομα και τισ αναρχικϋσ γυναύκεσ ότι εύναι περιςςότερο εκδρομϋσ αρρενωπών εγωιςμών απ’ ότι μια προώθηςη τησ θεραπεύασ και τησ αςφϊλειασ. Μύα κριτικό ςε αυτό το φαινόμενο προϋρχεται από την μπροςούρα «Supporting a Survivor of Sexual Assault» η οπούα όταν προςανατολιςμϋνη προσ τουσ ϊνδρεσ ςυμμϊχουσ των επιζώντων και ςτην ςυζότηςη του θϋματοσ «Όχι ϊλλη βύα» ανϋφερε:

Το τςϊκιςμα ενόσ βιαςτό πρόκειται να κϊνει τον βιαςμό ςα να μην ϋγινε; Ο πόνοσ του θα κϊνει τον αντύςτοιχο πόνο του επιζώντοσ να φύγει; Χρειϊζεται το επιζών ϊτομο να προςπαθόςει να ηρεμόςει ϊλλον ϋνα βύαιο ϊνδρα που ϋχει βγει εκτόσ ελϋγχου; Προφανώσ, όχι.

Καθώσ οι μη-trans ϊνδρεσ διαπρϊττουν τη ςυντριπτικό πλειοψηφύα (κϊποια ϊτομα λϋνε περιςςότερο του 99%) των ςεξουαλικών επιθϋςεων, οι ϊνδρεσ που υποςτηρύζουν ϋνα επιζών χρειϊζεται να εύναι ιδιαύτερα ςυνειδητού για τον αντύκτυπο τησ ανδρικό βύασ. Εύναι η ανδρικό βύα που προκαλεύ τουσ βιαςμούσ, όχι που τουσ τελειώνει. Οι δρϊςεισ ςασ θα πρϋπει να εύναι αυτϋσ που θα τελειώςουν την ανδρικό βύα.

Δεν μπορούμε να μιλόςουμε για τισ αντιδρϊςεισ όπου τα επιζώντα ϊτομα, και ςυγκεκριμϋνα οι γυναύκεσ, αποφαςύζουν για να ανταποκριθούν ςυλλογικϊ με τρόπουσ όπου ςυμπεριλαμβϊνουν τη βύα ό ζητούν από τουσ ϊνδρεσ υποςτηρικτϋσ να ςυμμετϊςχουν ςτη βύα, αυτό εύναι κϊτι που οι γυναύκεσ και τα επιζώντα ϊτομα οφεύλουν να το επεξεργαςτούν για τισ ύδιεσ. Ωςτόςο, για τουσ ϊνδρεσ που υποςτηρύζουν ϋνα επιζών, εύναι απολύτωσ απαραίτητο να βϊλουν ςτην ϊκρη τισ επιθυμύεσ τουσ για ανδρικϊ αντύποινα και να ςπϊςουν τον κύκλο τησ ανδρικόσ βύασ… Δεν εύναι η ευθύνη ςου, ό το δικαύωμϊ ςου, να υιοθετόςεισ το ςτυλ τησ αυτοδικύασ και να πϊρεισ τα πρϊγματα ςτα δικϊ ςου χϋρια.

Αυτό η κριτικό επηρϋαςε τισ επιλογϋσ ομϊδων όπωσ η DWOS ςτη Μινεϊπολισ ϋτςι ώςτε να υιοθετόςουν τη «μη-βύα» ωσ αρχό. Να ςημειωθεύ ωςτόςο ότι αυτό η κριτικό εςκεμμϋνα δεν απευθύνεται ςτην αυτοδικύα που καθοδηγεύται από το επιζών ϊτομο, αλλϊ ςε αντιδρϊςεισ που προϋρχονται από ϊλλα ϊτομα διαφορετικϊ από το επιζών και δεν εντϊςςονται ςε διαδικαςύα λογοδοςύασ.

Οι απολογητϋσ των αναρχικών ανδρών που ϋχουν δεχθεύ επύθεςη από ομϊδεσ καθοδηγούμενεσ από το επιζών ιςχυρύζονται ότι η αυτοδικύα εύναι εξουςιαςτικό, όπωσ το ϊρθρο «Don’t Believe the Hype» ιςχυρύζεται, «Η λογοδοςύα δεν μπορεύ να εύναι μονόδρομοσ γιατύ αλλιώσ γύνεται ϋνα ςυνώνυμο τησ τιμωρητικόσ και μπατςικόσ εξουςύασ.» Αλλϊ, όπωσ οι ανακοινώςεισ των επιζώντων ξεκαθαρύζουν η αυτοδικύα δεν εύναι μύα μορφό «λογοδοςύασ», ό τουλϊχιςτον δεν εύναι κοινοτικό λογοδοςύα που να βαςύζεται ςτη μεταμορφωτικό δικαιοςύνη όπωσ γύνεται γενικώσ αντιληπτό μϋςα ςτουσ αναρχικούσ κύκλουσ. Αντιθϋτωσ, εύναι μύα ςαφόσ απόρριψό τησ. Δεν εύναι μύα ψευδο-δικαςτικό διαδικαςύα καθώσ αρνεύται τόςο τησ μεθόδουσ που βαςύζονται ςτο κρϊτοσ όςο και τισ μη-κρατικϋσ μεθόδουσ επύλυςησ των διενϋξεων υπϋρ μύασ ϊμεςησ, αδιαμεςολϊβητησ αντύδραςησ ςτο τραύμα. Εύτε την θεωρούμε αρμόζουςα εύτε όχι, δεν θα πρϋπει να την ςυγχϋουμε με μύα μορφό λογοδοςύασ που πόγε ςτραβϊ. Απεναντύασ, εύναι μύα εςκεμμϋνη αντύδραςη για τη θεωρούμενη αποτυχύα των μεθόδων λογοδοςύασ.

Έτςι λοιπόν, όςο οι πρακτικϋσ μασ γύρω από τη λογοδοςύα για τισ ςεξουαλικϋσ επιθϋςεισ και κακοποιόςεισ δεν επιτυγχϊνουν να ςυναντόςουν τισ ανϊγκεσ των ατόμων, η αυτοδικύα θα εξακολουθόςει να ςυμβαύνει, και θα αποτελεύ μια πρόκληςη για τον αναρχικό χώρο όπου υπεραςπύζεται την μεταμορφωτικό δικαιοςύνη επιδιώκοντασ να ενςαρκώςει τα ιδανικϊ του ςτην πραγματικότητα. Θα πρϋπει να προςπαθόςουμε να αναπτύξουμε αρκούντωσ αποτελεςματικϋσ αντιδρϊςεισ λογοδοςύασ ϋτςι ώςτε η αυτοδικύα να μην εύναι αναγκαύα; Ή θα πρϋπει να αναπτύξουμε και να διευρύνουμε τισ πρακτικϋσ μασ για τη φυςικό αντιμετώπιςη που καθοδηγεύται από το επιζών;

ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ ΙΙ. Απνηξνπή κέζω νξγάλωζεο πνπ βαζίδεηαη ζην θνηλωληθό θύιν

Αν και εύναι ϋνα προφανϋσ ςυμπϋραςμα, αξύζει να ςημειωθεύ: αντύ να ξοδεύουμε όλη αυτό την ενϋργεια προςπαθώντασ να βρούμε πωσ θα υποςτηρύξουμε τουσ ανθρώπουσ που ϋχουν δεχθεύ επύθεςη και να αντιδρϊςουμε ς’ αυτούσ όπου επιτϋθηκαν, δεν θα εύχε περιςςότερη λογικό να εςτιϊςουμε ςτην αποτροπό όλων αυτών των επιθϋςεων εξ αρχόσ; Φυςικϊ εύναι πιο εύκολο να το λεσ, παρϊ να το κϊνεισ. Μϋχρι τώρα, ϋχουμε ςυζητόςει μόνο για τρόπουσ αντιδρϊςεων λαμβϊνοντασ ωσ δεδομϋνο την υπόθεςη ότι οι μορφϋσ τραυμϊτων θα ςυνεχύςουν, ακόμη κι αν βρούμε καλύτερουσ τρόπουσ ανταπϊντηςησ.

Αν δανειςτούμε τη γλώςςα του κόςμου των μη κυβερνητικών οργανώςεων των rape crisis centers, ο τρόποσ αντύδραςησ ςε μύα επύθεςη και η εναςχόληςη με επιτιθϋμενουσ μϋςω διαδικαςιών λογοδοςύασ εμπύπτει ςτην παρϋμβαςη, ό ςτην τριτογενό αποτροπό. Η πρωτογενόσ αποτροπό προώποθϋτει την πρόληψη τησ πρωταρχικόσ επύθεςησ και κακοπούηςησ μϋςω τησ μόρφωςησ και μϋςω τησ μεταςτροφόσ των κοινωνικών, πολιτιςμικών και δομικών νορμών, ενώ η δευτερογενόσ αποτροπό ςυμπεριλαμβϊνει την ταυτοπούηςη των παραγόντων κινδύνου που ςχετύζονται με την επύθεςη και την κακοπούηςη και την παρϋμβαςη ώςτε να αποτραπεύ η κλιμϊκωςό τουσ. Επομϋνωσ, δεν θα πρϋπει απαραιτότωσ να θεωρούμε αποτυχημϋνουσ τουσ τρόπουσ αντιδρϊςεων όπωσ τισ διαδικαςύεσ λογοδοςύασ αν οι ςεξουαλικϋσ επιθϋςεισ ςυνεχύζουν ςτισ αναρχικϋσ ςκηνϋσ. Αντ’ αυτού, θα πρϋπει να διευρύνουμε τα εύδη τησ αποτρεπτικόσ δουλειϊσ που κϊνουμε μαζύ με αυτϋσ. Τι θα ϋπρεπε να κϊνουμε ώςτε να ςταματούςαμε όλη αυτό την κατϊςταςη από το να ςυνϋβαινε εξ αρχόσ;

Έξω από τουσ αναρχικούσ κύκλουσ, οι εργαςύεσ για την αποτροπό τησ βύασ που ςχετύζεται με το φύλο ςυχνϊ κεντροβαρύζουν ςτην εκπαύδευςη: για τισ γυναύκεσ γύρω από την αυτοϊμυνα και τον περιοριςμό του τραύματοσ, για τουσ ϊνδρεσ γύρω από την καταπολϋμηςη των μύθων περύ βιαςμού και την ανϊληψη ευθύνησ για το τϋλοσ τησ ανδρικόσ βύασ, και για όλα τα ϊτομα γύρω από την ανϊπτυξη υγειών τρόπων επικοινωνύασ αλλϊ και την ανϊπτυξη δεξιοτότων που ςχετύζονται με θϋματα ςχϋςεων. Στουσ αναρχικούσ κύκλουσ, οριςμϋνεσ γυναύκεσ ϋχουν κινητοποιηθεύ γύρω από την εκμϊθηςη τεχνικών αυτοϊμυνασ και την εφαρμογό μύασ εκτενούσ λαώκόσ διαπαιδαγώγηςησ (κυρύωσ καθοδηγούμενη κι εκτελούμενη από γυναύκεσ) ςχετικό με τη ςυναύνεςη, την επικοινωνύα με τα ςυντροφικϊ ϊτομα και την θετικό ςεξουαλικότητα. Όπωσ ςημειώθηκε πρωτύτερα, ενώ αυτό η ςυνθόκη ϋχει ςημαντικϊ μεταςτρϋψει τη ςεξουαλικό γλώςςα που χρηςιμοποιεύται από τουσ αναρχικούσ και τισ αναρχικϋσ, εξακολουθούμε να χρειαζόμαςτε μύα εντατικότερη εναςχόληςη με την φυλετικό καταπύεςη ϋτςι ώςτε να ςπϊςουμε τα εδραιωμϋνα τησ μοτύβα.

Ένασ δρόμοσ προσ αυτό τη βαθύτερη μεταςτροφό ϋχει προϋρθει από ςυλλογικότητεσ που βαςύζονται ςτο κοινωνικό φύλο, και ςυγκεκριμϋνα ομϊδεσ ανδρών που εςτιϊζουν ςτην αλλαγό ςυμπεριφορών όπου ςχετύζονται με τη ςεξουαλικότητα και τη ςυναύνεςη μεταξύ των ανδρών. Ωςτόςο, εξαιρώντασ κϊποια λύγα παραδεύγματα όπωσ την DWOS τησ Μινεϊπολισ, τη Philly Dudes Collective και την μπροςούρα Social Detox, τα τελευταύα χρόνια η οργϊνωςη μεταξύ των αντιςεξιςτών αναρχικών ανδρών δεν ϋχει υπϊρξει ιδιαύτερα ορατό. Στο παρελθόν ςε ςυγκεκριμϋνεσ ςκηνϋσ, ομϊδεσ αντιςεξιςτών ανδρών εύχαν ςυμμαχόςει με αυτόνομεσ οργανώςεισ γυναικών. Αυτού οι ςχηματιςμού δεν εύναι δημοφιλεύσ ςε αυτό τη χρονικό περύοδο για ϋναν αριθμό λόγων, ςυμπεριλαμβανομϋνων αντιφεμινιςτικών ανακρούςεων, ςυγκεκριμϋνων αντιλόψεων των τρανσ και ϋμφυλων-queer πολιτικών οι οπούεσ χαρακτηρύζουν την οργϊνωςη με βϊςη το κοινωνικό φύλλο ωσ ουςιοκρατικό και προβληματικό, κι επύςησ την απορρόφηςη τόςων πολλών αφοςιωμϋνων αντι-πατριαρχικών αγωνιςτών διαφορετικών κοινωνικών φύλων για την αντύδραςη ςτη ςεξουαλικό επύθεςη και ςτισ εργαςύεσ τησ λογοδοςύασ. Θα μπορούςε ο ςχηματιςμόσ ομϊδων αντιςεξιςτών ανδρών που αςχολούνται με την αποτροπό τησ επύθεςησ και τησ κακοπούηςησ μαζύ με αυτόνομεσ οργανώςεισ γυναικών να αποδειχτούν καρποφόρεσ ώςτε να αποτελϋςουν μύα ϊλλη κατεύθυνςη για να πειραματιςτούμε;

Αυτό η προςϋγγιςη θα μπορούςε να προςφϋρει πολλϊ πλεονεκτόματα. Όπωσ τη δημιουργύα δομών εκμϊθηςησ δεξιοτότων για την αποξόλωςη τησ πατριαρχύασ και την προςωπικό μεταμόρφωςη, που ενδεχομϋνωσ να μεύωνε τισ προβληματικϋσ ςυμπεριφορϋσ μεταξύ των ςυμμετεχόντων. Επύςησ, θα παρεύχε μύα υποδομό για τισ αντιδρϊςεισ λογοδοςύασ ςτισ περιπτώςεισ που τα ϊτομα θα πληγώνονταν μεταξύ τουσ. Οι προώπϊρχοντεσ ομϊδεσ ανδρών επιτρϋπουν ςτα ϊτομα να αναλϊβουν ευθύνεσ για αυτομόρφωςη και δρϊςη εναντύων τησ πατριαρχύασ δύχωσ να βρύςκονται ςε εξϊρτιςό από την ταμπϋλα του «αυτουργού» ό των «απαιτόςεων». Ακόμη, τα ϊτομα μπορούν να απευθυνθούν ςτισ ομϊδεσ για ϋνα μεγϊλο εύροσ ςυμπεριφορών που ενδεχομϋνωσ να μην προκαλούν ϋκπληξη από μόνεσ τουσ αλλϊ θα μπορούςαν να εύναι προειδοποιητικϊ ςημϊδια για υποβόςκοντα πατριαρχικϊ μοτύβα, ώςτε τα υπόλοιπα ϊτομα να μπορούν να παρϋμβουν πριν αυτϊ τα μοτύβα εκδηλωθούν με πιο επιβλαβεύσ τρόπουσ (π.χ.: δευτερογενόσ αποτροπό). Έτςι για μια φορϊ, θα ϋχουμε ϋναν χώρο να προςφϋρουμε ςτα ϊτομα τα οπούα, εύτε λόγο των πιϋςεων τησ κοινότητασ, εύτε από προςωπικό κύνητρο, θϋλουν να «αςχοληθούν με τισ μαλακύεσ τουσ».

Αλλϊ πϋραν απλώσ τησ αναμϋτρηςησ με τισ προβληματικϋσ ςυμπεριφορϋσ, οι ομϊδεσ ανδρών παρϋχουν τον χώρο για το χτύςιμο βαθύτερων ςχϋςεων, την μϊθηςη, την πολιτικό αποςαφόνιςη, την ςυναιςθηματικό οικειότητα και ακόμη και την διαςκϋδαςη. Αυτϋσ θα μπορούςαν να προςφϋρουν κύνητρα ςτα ϊτομα για να εμπλακούν και να παραμεύνουν αφοςιωμϋνα, καθώσ δεν επικεντρώνονται αποκλειςτικϊ ςε εξουθενωτικϊ ϋντονεσ καταςτϊςεισ κρύςεων που ςχετύζονται με δουλειϊ λογοδοςύασ. Τα εύδη των μελετών, οι ςυλλογιςμού, και το χτύςιμο των ςχϋςεων που λαμβϊνουν χώρα ς’ αυτϋσ τισ ομϊδεσ μπορούν να ενδυναμώςουν τα ϊλλα οργανωτικϊ εγχειρόματα των αναρχικών ςκηνών ςτα οπούα ςυμμετϋχουν τα ϊτομα, αφόνοντϊσ μασ με περιςςότερεσ επιλογϋσ, δεξιότητεσ, και ανθρώπουσ ικανούσ να ανταπεξϋλθουν ςε καταςτϊςεισ κρύςεων. Και ςε αντύθεςη με πολλϋσ εςωτερικϊ επικεντρωμϋνεσ ςτρατηγικϋσ κοινοτικόσ λογοδοςύασ, οι ομϊδεσ ανδρών μπορούν να αλληλεπιδρϊςουν με ατομικότητεσ και ομϊδεσ που δεν εύναι αναρχικϋσ ώςτε να διαδώςουν αντι-πατριαρχικϊ μηνύματα και πρακτικϋσ ενώ παρϊλληλα να μαθαύνουν από ϊλλεσ φεμινιςτικϋσ οργανώςεισ, ςυμβϊλλοντασ ςτην ςυςχϋτιςη των προςπαθειών μασ με ευρύτερουσ κοινωνικούσ αγώνεσ εναντύων τησ ϋμφυλησ βύασ και τησ πατριαρχύασ.

Αλλϊ μιςό λεπτό… τι γύνεται με όλη αυτό τη φϊςη για το κοινωνικό φύλο; Εν μϋςο των τωρινών φυλετικών πολιτικών των αναρχικών ςκηνών τησ Βόρειασ Αμερικόσ, εύναι ςυνηθιςμϋνο να αντιμετωπύζεται με καχυποψύα οποιαδόποτε οργϊνωςη με επικϋντρωςη ςτο φύλο. Δεν εύναι αυτό ϋνα κατϊλοιπο των τετριμμϋνων πολιτικών ταυτότητασ, υπολεύμματα των ενοχών των αριςτεριςτών, αναχρονιςτικϋσ ουςιοκρατύεσ, και ύποπτεσ εξουςιαςτικϋσ πρακτικϋσ; Δεν θϋλουμε να καταςτρϋψουμε τον φυλετικό δυώςμό, την πραγματικό ρύζα τησ πατριαρχύασ και τησ ϋμφυλησ καταπύεςησ; Και η οργϊνωςη που βαςύζεται ςτο κοινωνικό φύλο (ό αντιςτοιχύζεται με το φύλο, ό οτιδόποτε ϊλλο) δεν ενιςχύει απλϊ τα πατριαρχικϊ και τρανςφοβικϊ πλαύςια που προςπαθούμε να καταςτρϋψουμε;

Σύγουρα, υπϊρχουν δύςκολεσ ερωτόςεισ να ςυζητόςουμε ωσ προσ τον καθοριςμό του ποιοσ «μετρϊει» ωσ ϊνδρασ, ανεξαρτότωσ για το αν ςτηρύζουμε την κατανόηςό μασ ςτον αυτό-προςδιοριςμό, ό ςτην κοινωνικό αναγνώριςό, ό ςτην απόδοςη κατϊ τη γϋννηςη. Όπωσ επύςησ ερωτόματα για το που ταιριϊζουν τα διαφορετικϊ gender-queer και τρανσ ϊτομα, καθώσ και για το πωσ «κοινωνικοποιόθηκε» το κϊθε ϊτομο. Για να τελειώνουμε με την πατριαρχύα και τισ απομονώςεισ ςε όλεσ τουσ τισ μορφϋσ απαιτούνται ςτρατηγικϋσ περιςςότερο ελευθεριακϋσ από τισ πολιτικϋσ τησ ταυτότητασ. Αλλϊ ασ εύμαςτε ρεαλύςτριεσ και ρεαλιςτϋσ: τα διακριτϊ μοτύβα των καταπιεςτικών ςυμπεριφορών και τησ εξουςύασ ακόμη παραμϋνουν εξαιρετικϊ προβλϋψιμα κατϊ μόκοσ των διαχωριςτικών γραμμών του κοινωνικού φύλου. Αν η οργϊνωςη με βϊςη το κοινωνικό φύλο μπορεύ να βοηθόςει ςτην απομϊκρυνςη αυτών των μοτύβων, ύςωσ να πρϋπει να ενςτερνιςτούμε αυτϋσ τισ αντιφϊςεισ και να εμπλακούμε με αυτό με τον καλύτερο δυνατό τρόπο ςε όλη την μπερδεμϋνη του πολυπλοκότητα.

Πϋραν των θεωρητικών ερωτημϊτων για την οργϊνωςη με βϊςη το φύλο, υπϊρχουν κι ϊλλα πιθανϊ προβλόματα ς’ αυτό την προςϋγγιςη. Δύχωσ να ςυμφωνούμε με την αντύληψη ότι υπϊρχουν οι «καλού» αναρχικού ϊνδρεσ οι οπούοι δεν αποτελούν τουσ ςεξουαλικϊ επιτιθϋμενουσ για τουσ οπούουσ θα ϋπρεπε να ανηςυχούμε, πρϋπει να αναγνωρύςουμε ότι τα ϊτομα τα οπούα ενδεχομϋνωσ να ευεργετούνταν περιςςότερο από τη διερεύνηςη τησ ςεξιςτικόσ τουσ ςυμπεριφορϊσ μϊλλον θα εύναι και αυτϊ που θα ενδιαφερθούν λιγότερο να ςυμμετϊςχουν. Επύςησ, η ςυμμετοχό ςε μύα επύςημη ομϊδα ανδρών θα μπορούςε να εύναι ϋνασ τρόποσ για τουσ ςεξιςτϋσ να αποκτόςουν αξιοπιςτύα, αποςπώντασ την προςοχό από τισ ϊθλιεσ ςυμπεριφορϋσ τουσ καθώσ θα επιδεικνύουν τισ κϊρτεσ μϋλουσ ωσ ςύμμαχοι των φεμινιςτριών ςτουσ ανθρώπουσ που τουσ καλούν να λογοδοτόςουν. Κι αν εςτιϊςουμε ςτο να οργανωθούμε με βϊςη το κοινωνικό φύλο και καταλόξουμε να ευνοούμε τισ ομϊδεσ των ανδρών, ακόμη και των αντιςεξιςτών, ϋναντι τησ οργϊνωςησ των αυτόνομων γυναικών ό/και των τρανσ, τότε οι πατριαρχικϋσ ςχϋςεισ εξουςύασ μϋςα ςε μύα ςκηνό θα μπορούςαν να ςταθεροποιηθούν αντύ να αμφιςβητηθούν.

ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ ΙΙΙ. Όρη Λνγνδνζία αιιά Επίιπζε ηωλ Δηελέμεωλ [Conflict Resolution]

Οι προςπϊθειϋσ μασ για λογοδοςύα υποφϋρουν επειδό ϋχουμε τόςο λύγα μοντϋλα, μεθόδουσ, ό δεξιότητεσ για την επύλυςη των μεταξύ μασ διενϋξεων. Ενώ εύναι εντυπωςιακό ότι ϋχουμε επενδύςει τόςη ενϋργεια για να ανακαλύψουμε ςτρατηγικϋσ ανταπόκριςησ ςτισ επιθϋςεισ και ςτισ κακοποιόςεισ, υπϊρχουν αμϋτρητοι ϊλλοι τύποι διενϋξεων και προβληματικών ςυμπεριφορών όπου επύςησ χρειαζόμαςτε εργαλεύα για να τισ διευθετόςουμε – κι όπωσ ϋχουμε δει, οι μεθοδολογύεσ λογοδοςύασ που εξειδικεύονται ςτη ςεξουαλικό επύθεςη δεν εύναι κατϊλληλεσ για ανόμοιεσ καταςτϊςεισ. Επομϋνωσ, γιατύ να μην προτεραιοποιούςαμε την απόκτηςη δεξιοτότων που ςχετύζονται με την επύλυςη διενϋξεων και την μεςολϊβηςη;

Φυςικϊ, υπϊρχουν ςυγκεκριμϋνα ζητόματα που ςχετύζονται με τη ςεξουαλικό επύθεςη και κακοπούηςη, κι αυτϊ δεν θα μπορούςαν να επιςκιαςτούν ςε μύα γενικό εςτύαςη ςτην επύλυςη διενϋξεων. Αλλϊ αν υπϊρχει ϋνα προηγούμενο εμπειριών, η κατϊλληλη γλώςςα προσ χρόςη και ϋνα ςύνολο δεξιοτότων για τη διευθϋτηςη ενόσ εκτενούσ εύρουσ διενϋξεων και τραυμϊτων, όπωσ επύςησ κι αν η απαύτηςη για τη ςυμμετοχό ςε διαδικαςύεσ επύλυςησ διενϋξεων ϋχει γύνει κϊτι το κοινό και λιγότερο απειλητικό, τότε ύςωσ να όμαςταν ςε θϋςη να ανταποκριθούμε λιγότερο αμυντικϊ όταν μαθαύναμε ότι οι πρϊξεισ μασ ϋχουν πληγώςει ϊλλα ϊτομα. Αντύ να επεκτεύνουμε τισ πολιτικϋσ τισ ταυτότητασ του επιζόντοσ και του αυτουργού ατόμου, θα μπορούςαμε να δημιουργόςουμε μια πιο λεπτό γλώςςα που ούτε θα αγιοποιεύ και ούτε θα δαιμονοποιεύ τουσ ανθρώπουσ, αλλϊ θα ζητϊει από όλουσ και όλεσ μασ να δεύχνουμε αφοςύωςη ςε δια βύου διαδικαςύεσ μεταμόρφωςησ των εαυτών μασ. Αυτό απαιτεύ ενςυναύςθηςη προσ τα ϊτομα που ϋχουν βλϊψει ϊλλα, ώςτε να δημιουργηθεύ χώροσ γι αυτϊ να κατανοόςουν τισ ςυμπεριφορϋσ τουσ και να θεραπευτούν.¹²

Ποια θα εύναι όμωσ τα πλεονεκτόματα τησ πλαιςύωςησ των διαδικαςιών λογοδοςύασ για ςεξουαλικό επύθεςη εντόσ μύασ ευρύτερησ ϋμφαςησ ςτην επύλυςη των διενϋξεων; Αν ςυνϋβαινε αυτό δεν θα υπόρχε η ανϊγκη για την ιερϊρχηςη των οριςμών ό την ανϊγκη ενόσ ςαφούσ καθοριςμού για το τι «μετρϊει» ωσ ςοβαρό επύθεςη ό κακοπούηςη. Δημιουργώντασ ϋνα προηγούμενο ςυλλογικόσ εναςχόληςησ με λιγότερο ϋντονεσ διενϋξεισ, θα κερδύζαμε πολύτιμεσ εμπειρύεσ που θα μασ χρηςύμευαν ςε καταςτϊςεισ κρύςεων. Πλαιςιώνοντασ την επύλυςη διενϋξεων ωσ μύα ςυλλογικό ευθύνη θα μπορούςαμε να αποτρϋψουμε την ανϊδυςη μιασ εξειδικευμϋνησ κϊςτασ ανθρώπων που πϊντα χρειϊζονται γι αυτϋσ τισ διαδικαςύεσ, και θα γινόταν ευκολότερη η εύρεςη υποςτηρικτών που κρατούν επαρκό απόςταςη από την κατϊςταςη ϋτςι ώςτε να εύναι δυνατόν να μεςολαβούν με ουδετερότητα.¹³

Για να ξεκαθαρύςουν μερικϊ πρϊγματα χρειϊζεται να γύνει μύα προειδοποιητικό ςημεύωςη: η διαμεςολϊβηςη δεν εύναι κατϊλληλη για πολλϋσ περιπτώςεισ κακοπούηςησ ςτισ ςυντροφικϋσ ςχϋςεισ. Το ϊρθρο «Thinking Through Perpetrator Accountability» το αναλύει:

Η διαμεςολϊβηςη δεν πρϋπει να χρηςιμοποιεύται ωσ υποκατϊςτατο τησ διαδικαςύασ λογοδοςύασ. Η διαμεςολϊβηςη εύναι για δύο ανθρώπουσ που ϋχουν μύα διϋνεξη που πρϋπει να λυθεύ· η κακοπούηςη δεν εύναι αμοιβαύα. Η κακοπούηςη δεν εύναι απλϊ δύο ϊνθρωποι που πρϋπει να κϊτςουν ςτο τραπϋζι και να κϊνουν τα πρϊγματα να δουλϋψουν. Οι διαμεςολαβητϋσ ύςωσ να εύναι ςύγουρα ςημαντικού για τη διευκόλυνςη κϊποιων ςαφών διαπραγματεύςεων εν μϋςω μύασ διαδικαςύασ λογοδοςύασ, αλλϊ παρακαλούμε μην προτεύνετε μύα ςυνϊντηςη με ϋναν διαμεςολαβητό ωσ μύα εναλλακτικό ϋναντι μύασ μακροπρόθεςμησ δϋςμευςησ ςε μύα διαδικαςύα λογοδοςύασ.

Οι ςύμβουλοι για τα θύματα οικογενειακόσ βύασ μαθαύνουν ότι η «ςυμβουλευτικό ζευγαριών» δεν πρϋπει να αναλαμβϊνει ξεκϊθαρεσ περιπτώςεισ ενδοοικογενειακόσ κακοπούηςησ, επειδό οι κακοποιού ςυνόθωσ θα χειραγωγόςουν τη διαδικαςύα, αφόνοντασ τισ κακοποιητικϋσ και ϊνιςεσ δυναμικϋσ να υποβόςκουν ςτη ςχϋςη δύχωσ να μπορεύ να διευθετηθεύ το πρόβλημα. Αυτό εύναι ςημαντικό να το ϋχουμε κατϊ νου διότι μύα ςτροφό προσ το πλαύςιο τησ επύλυςησ διενϋξεων δεν ανταποκρύνεται ςε περιπτώςεισ κακοποιητικών ςχϋςεων.

Και τι γύνεται με τα ϊλλα μειονεκτόματα; Λοιπόν, εξακολουθεύ να υπϊρχει το πρόβλημα τησ ανταπόκριςησ ςε υπϊρχοντα προβλόματα μϋςω τησ υπαγόρευςησ λύςεων που απαιτούν προςόντα ό πόρουσ που δεν ϋχουμε. Τι θα μπορούςαμε να κϊνουμε ςτο μεςοδιϊςτημα ενώ ϋχουμε ςυμφωνόςει ςτην μακροπρόθεςμη δουλειϊ του να μϊθουμε πώσ να επιλύουμε τισ διενϋξεισ μασ; Τα επιζόντα ϊτομα ύςωσ να νοιώθουν εξοργιςμϋνα βλϋποντασ την επύθεςη και την κακοπούηςη να παραμϋνει μϋςα με λιγότερο ϋντονεσ ό πολιτικϊ λιγότερο ςημαντικϋσ διενϋξεισ, ελαχιςτοποιώντασ τα τραύματα που ϋχουν βιώςει. Ζητώντασ από τα επιζόντα ϊτομα να χρηςιμοποιούν λιγότερο ιςχυρό γλώςςα όταν αντιμετωπύζουν τουσ/τισ αυτουργούσ θα μπορούςε να ενιςχύςει τα μηνύματα απόδοςησ κατηγοριών ςτα επιζόντα όπωσ ότι εύναι υπερβολικϊ ό ότι η ςεξουαλικό επύθεςη δεν εύναι ϋνα ςημαντικό θϋμα που να αξύζει να ονοματιςτεύ ιςχυρϊ. Επύςησ, οι ϊνδρεσ «ειδικού» κατϊ την επύλυςη των διενϋξεων θα μπορούςαν να ςφετεριςτούν την δουλειϊ για την υποςτόριξη του επιζόντοσ ατόμου και να εκτρϋψουν την φεμινιςτικό του εςτύαςη. Πρϋπει να αναγνωρύςουμε ότι υπϊρχει ςυγκεκριμϋνο περιεχόμενο για τισ ςεξουαλικϋσ επιθϋςεισ και κακοποιόςεισ, να ςεβόμαςτε τον πόνο και την οργό των επιζώντων ατόμων και να λογοδοτούμε όταν αςκούμε καταπιεςτικό εξουςύα. Ενώ παρϊλληλα, να εύμαςτε ςε θϋςη να διευρύνουμε το εύροσ των διενϋξεων που μπορούμε να διευθετόςουμε.

ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ ΙV. Οκόθεληξνη θύθινη ζπλάθεηαο [Concentric Circles of Affinity]

Δεν υπϊρχει κϊτι τϋτοιο όπωσ η λογοδοςύα ςτο εςωτερικό των ριζοςπαςτικών κοινοτότων επειδό δεν υπϊρχει κϊτι όπωσ η κοινότητα – όχι όταν πρόκειται για ςεξουαλικό επύθεςη και κακοπούηςη. Κϊντε μια ειλικρινό ϋρευνα κϊποια ςτιγμό και θα βρεύτε ότι δεν ςυμφωνούμε. Δεν υπϊρχει μύα κοινό ϊποψη. Η κοινότητα ςε αυτό το πλαύςιο εύναι ϋνασ μυθικόσ, ςυχνϊ αναφερόμενοσ και πολύ λϊθοσ χρηςιμοποιούμενοσ όροσ. Δεν θϋλω να αφοςιώνομαι ϊλλο ςε αυτό.

— Angustia Celeste, “Safety is an Illusion: Reflections on Accountability”

Στην καρδιϊ όλων αυτών των ερωτόςεων βρύςκεται ϋνα ϊλυτο πρόβλημα: τι εύναι η «κοινότητα»; Ανόκουμε ςε μύα όλοι μαζύ όντασ αναρχικού και αναρχικϋσ; Ωσ punks; Ωσ ϊνθρωποι μύασ ςυγκεκριμϋνησ τοπικόσ ςκηνόσ; Επειδό εύμαςτε ςτισ ύδιεσ διαδηλώςεισ, εκδηλώςεισ, ό μαζικϋσ κινητοποιόςεισ; Επιλϋγουμε να εύμαςτε ςε αυτό, ό εύμαςτε εύτε μασ αρϋςει εύτε όχι, ανεξϊρτητα από το πώσ αυτοπροςδιοριζόμαςτε; Και ποια εύναι τα ϊτομα που τα αποφαςύζουν όλα αυτϊ;

Δεν μπορεύσ να ϋχεισ κοινοτικό λογοδοςύα δύχωσ κοινότητα. Ολόκληρη η δομό τησ μεταμορφωτικόσ δικαιοςύνησ καταρρϋει δύχωσ μύα κοινό αύςθηςη του τι ςημαύνει η κοινότητα. Αλλϊ δυςτυχώσ, κανεύσ δεν δεύχνει ικανόσ να απαντόςει αυτό την ερώτηςη για τον περύγυρό μασ. Και δύχωσ μύα απϊντηςη, βρύςκουμε τουσ εαυτούσ μασ να χτυπϊμε το κεφϊλι μασ ςτον τούχο ξανϊ και ξανϊ, όταν ϋνα γλοιώδεσ επιτιθϋμενο ϊτομο απλϊ αλλϊζει πόλη ό φεύγει από τη ςκηνό αφού το καλϋςουν για λογοδοςύα, ό όταν κϊποιο κατϋχει αρκετό επιρροό ςε μύα ςκηνό ώςτε να χειραγωγόςει τα πολιτικϊ όρια τησ κοινότητασ και να αποκλεύςει τα επιζόντα ϊτομα και τουσ ςυμμϊχουσ τουσ. Αυτό δεν εύναι μια αφαιρετικό ερώτηςη: εύναι θεμελιώδησ για το τι κϊνουμε και για το πώσ η εξουςύα λειτουργεύ ςτισ ςκηνϋσ μασ.

Η κοινότητα ςυγκεκριμενοποιεύται μϋςο ςυγκεκριμϋνων δομών, όπωσ οι ιςτοςελύδεσ, οι ςυγκεντρώςεισ, τα κοινωνικϊ κϋντρα και τα ςυλλογικϊ ςπύτια που ςυγκροτούν την αναρχικό ςκηνό τησ Βόρειασ Αμερικόσ. Αν και κανεύσ δεν μασ καταμετρϊει παύρνοντασ παρουςύεσ (εκτόσ πιθανώσ από το FBI) και πολλϊ ϊτομα φιλονικούμε μεταξύ μασ για το ποιεσ μετρϊνε για πραγματικϋσ αναρχικϋσ και αναρχικού, εμεύσ που κινούμαςτε ςε αυτούσ τουσ χώρουσ ϋχουμε μύα αύςθηςη ότι εύμαςτε μϋροσ από ϋνα κϊτι. Συνυφαύνουμε μαζύ αυτό τη ςκηνό μϋςω των κοινών πρακτικών που μασ ςηματοδοτούν ωσ ςυνοδοιπόρουσ: οι ενδυματολογικϋσ και ςωματικϋσ τροποποιόςεισ, οι ιδιομορφύεσ ςτη διατροφό και την υγιεινό, οι ςυζητόςεισ με εξειδικευμϋνη ορολογύα και τα ςημεύα αναφορών.

Αλλϊ το να ανόκει κϊποιο ϊτομο ςε ϋνα αναρχικό «περύγυρο» εύναι αρκετό για να αποτελϋςει μύα βϊςη για τισ κοινοτικϋσ απαιτόςεισ που χρειϊζονται ςε αυτϋσ τισ ςτρατηγικϋσ λογοδοςύασ; Μπορούμε ρεαλιςτικϊ να εφαρμόςουμε αυτϊ τα μοντϋλα ςτισ διαςκορπιςμϋνεσ, κατακερματιςμϋνεσ και ςτην πλειονότητϊ τουσ δύχωσ δομό ςυςπειρώςεισ των απροςϊρμοςτων ατόμων;

Όπωσ κινούμαςτε ςτισ πορεύεσ των ζωών μασ, πλοηγούμενοι μεταξύ των ςυνδϋςεών μασ με τισ φύλεσ, τουσ γεύτονεσ, και τα ςυντρόφια μασ, δεν αποτελούμε απλϊ ϋνα μϋροσ μύασ ενιαύασ κοινότητασ, ούτε καν ακόμη ϋνα δύκτυο πολλαπλών κοινοτότων. Μϊλλον οι ςχϋςεισ μασ με τα ϊλλα ϊτομα παύρνουν μύα μορφό ομόκεντρων κύκλων ςυνϊφειασ [Concentric Circles of Affinity]. Μϋςο αυτών μπορούμε να ιχνηλατόςουμε ϋνα διςτακτικό μοντϋλο ώςτε να φανταςτούμε το πώσ θα εφαρμόςουμε τα μοντϋλα κοινοτικόσ λογοδοςύασ ςτισ αναρχικϋσ ςκηνϋσ.

μόςουμε τα μοντϋλα κοινοτικόσ λογοδοςύασ ςτισ αναρχικϋσ ςκηνϋσ. Ένα από τα βαςικϊ ελαττώματα τησ αντύληψόσ μασ για την αναρχικό κοινότητα βρύςκεται ςτη φύςη τησ ωσ εννοούμενη και υποθετικό αντύ για ςαφό και διαρθρωμϋνη. Συχνϊ δεν διατυπώνουμε ευθϋωσ τισ δεςμεύςεισ και τισ προςδοκύεσ για τουσ ϊλλουσ ανθρώπουσ με τουσ οπούουσ μοιραζόμαςτε τησ διϊφορεσ μορφϋσ τησ «κοινότητασ», εκτόσ από ςυγκεκριμϋνα εγχειρόματα ό ςυλλογικότητεσ. Για παρϊδειγμα, ζώντασ ςυλλογικϊ οι ςυγκϊτοικοι ςυμφωνούν ςτο να πληρώνουν τουσ λογαριαςμούσ εγκαύρωσ, να πλϋνουν τα πιϊτα και να ςϋβονται τον χώρο των ϊλλων. Τι θα γινόταν αν διευρύναμε αυτό το βαθμό των ξεκϊθαρων προςδοκιών ςε όλεσ τισ ςχϋςεισ ςυνϊφειασ που αναπτύςςουμε; Θα όταν αδύνατον: θα ϋπρεπε να κϊτςουμε κϊτω με τον κϊθε αναρχικό και αναρχικό τησ Βόρειασ Αμερικόσ – ό ϋςτω τησ πόλησ μασ – και να διατυπώςουμε με ςαφόνεια τα ςτϊνταρ για το πώσ ςχετιζόμαςτε και τι προςδοκούμε η μύα από τον ϊλλο.

Όχι, και βϋβαια όχι… Κι αυτό εύναι ακριβώσ το νόημα. Δεν μπορούμε να το κϊνουμε αυτό, επομϋνωσ πρϋπει να βρούμε πωσ θα καθορύςουμε αυτϊ τα πρϊγματα ςυλλογικϊ εντόσ των διαφορετικών δικτυώςεων των ςχϋςεων μϋςα ςτισ ζωϋσ μασ. Αντύ να εικϊζουμε μύα «κοινότητα» και να προςπαθούμε να κρατόςουμε τουσ ανθρώπουσ υπόλογουσ ςτηριζόμενεσ και ςτηριζόμενοι ςε αυτό το φανταςιοκόπημα, θα ϋπρεπε να καθορύζουμε τισ προςδοκύεσ και τισ δεςμεύςεισ μασ για τα ϊλλα ϊτομα ςτουσ ποικύλουσ κύκλουσ των μεταξύ μασ ςυναφειών και να τουσ χρηςιμοποιούμε ωσ την βϊςη των αντιδρϊςεών μασ ςτισ διενϋξεισ και ςτα τραύματα.

Για παρϊδειγμα, μπορώ να πω ότι ο πιο εςωτερικόσ ομόκεντροσ κύκλοσ που ϋχω εύναι η ομϊδα ςυνϊφειασ. Σε αυτόν ανόκουν τα ϊτομα που εμπιςτεύομαι περιςςότερο, με τα οπούα αναλαμβϊνω ρύςκα και για τα οπούα θα ϋκανα οτιδόποτε χρειαζόταν. Για την επύλυςη μιασ διϋνεξησ και την διευθϋτηςη των τραυμϊτων θα εύχα πολλό περιςςότερη θϋληςη να δώςω ςε αυτούσ τουσ ανθρώπουσ το προνόμιο να με αμφιςβητόςουν από ότι ςε οποιονδόποτε ϊλλο. Υπό αυτό το μοντϋλο, θα καθόμουν κϊτω με την ομϊδα ςυνϊφειϊσ μου και προληπτικϊ θα ςυζητούςα πωσ θα διευθετούςαμε τισ διενϋξεισ μεταξύ μασ όταν εμφανύζονταν, κυμαινόμενεσ από τισ πιο μικρϋσ ϋωσ τισ περιςςότερο ςοβαρϋσ διαμϊχεσ και μορφϋσ τραυμϊτων. Βλϋποντϊσ το εν μϋρη ςαν μύα προκαταρκτικό ςυμφωνύα με τουσ φύλουσ και τισ ςυντρόφιςςεσ, η οπούα καλύπτει τα βαςικϊ ςε περύπτωςη που τα πρϊγματα πϊνε ςτραβϊ. Με αυτό τον τρόπο ϋχω μύα ξεκϊθαρη αύςθηςη για το πώσ να ανταποκριθώ όταν ϋνα ϊτομο από την παρϋα μασ κϊνει λϊθη κι επύςησ ϋχω μύα κοινό βϊςη εμπιςτοςύνησ για να δουλϋψω μαζύ τουσ ςε μύα δυνητικϊ μακροπρόθεςμη διαδικαςύα μεταμόρφωςησ. Έτςι δεν θα διεύρυνα αυτό την εμπιςτοςύνη ςε πολλούσ ανθρώπουσ παρϊ μόνο μϋςα ςε αυτό την ομϊδα όπου μοιραζόμαςτε μύα βαθειϊ και ςαφό αλληλεξϊρτηςη, επομϋνωσ θα μπορούςα να εύμαι ανοιχτό ςαν ϊτομο ςτην κριτικό, ςτην πρόκληςη ςε λογοδοςύα και ςτην μεταμόρφωςη ϋχοντασ εμπιςτοςύνη ότι οι ςυντρόφιςςεσ και οι ςύντροφού μου θα το κϊνουν επύςησ. Άλλα παραδεύγματα αυτών των εςωτερικών κύκλων ςυνϊφειασ ενδεχομϋνωσ να εύναι οι οικογϋνειεσ (γεννόςεωσ ό επιλεγμϋνεσ), τα ςτεγαςτικϊ και εδαφικοποιημϋνα εγχειρόματα, οι διϊφορεσ μορφϋσ ςυλλογικοτότων, ό οι ςφιχτϋσ ομϊδεσ φύλων.

Ο επόμενοσ κύκλοσ προσ τα ϋξω ύςωσ να εύναι ϋνασ κοινόσ χώροσ τησ κοινότητασ, όπωσ ϋνα infoshop ό ϋνα κοινωνικό κϋντρο. Αυτόσ ο κύκλοσ εύναι μύα αρκετϊ ςταθερό ομϊδα ανθρώπων, ςε μερικούσ εκ των οπούων εύμαι πιο κοντϊ απ’ ότι ςε ϊλλουσ, αλλϊ επύςησ εύναι ϋνασ ανοιχτόσ χώροσ, όπου οριςμϋνα ϊτομα που θα ϋρθουν δεν τα γνωρύζω. Καθώσ δεν εύναι μύα εντελώσ φιξαριςμϋνη ομϊδα και το κϊθε μεμονωμϋνο ϊτομο δεν μπορεύ ό δεν πρϋπει να διευθετεύ ϊμεςεσ ςυμφωνύεσ με τα ϊλλα ϊτομα, μπορούν να υπϊρξουν ςυλλογικϋσ ςυμφωνύεσ γύρω από τον ςεβαςμό, τη ςυναύνεςη, την αντύ-καταπύεςη, την χρόςη των πόρων, και ϊλλα αντύςτοιχα. Αυτϋσ δεν χρειϊζεται να εύναι εξουςιαςτικϋσ, μπορούν να εύναι ςυλλογικϊ καθοριςμϋνεσ και να αναθεωρούνται οποιαδόποτε ςτιγμό με την ςύμφωνη γνώμη των ατόμων που επηρεϊζονται περιςςότερο. Επύςησ, κανϋνα ϊτομο δεν εξαναγκϊζεται να τισ ανεχτεύ καθώσ τα ϊτομα που δεν μπορούν ό δεν θϋλουν να το κϊνουν ϋχουν τη δυνατότητα να μην ςυμμετϋχουν ςτο χώρο. Ωσ αποτϋλεςμα θα μπορούςα να ςυνεχύςω να προςπαθώ να κρατόςω κϊποιο ϊτομο υπόλογο εφόςον επιθυμεύ να ςυνεχύςει να ςυμμετϋχει ςτο χώρο. Καθώσ αυτό που καθορύζει την «κοινότητϊ» μασ – δηλαδό τουσ όρουσ των μεταξύ μασ ςχϋςεων – εύναι οι κοινϋσ εμπειρύεσ που μοιραζόμαςτε από την ςυμμετοχό ςε ϋναν κοινό χώρο. Έτςι λοιπόν, αν ϋνα ϊτομο από εμϊσ ςταματόςει να ςυμμετϋχει ςε αυτόν, δεν θα εύμαςτε πλϋον ςε μύα κοινότητα μεταξύ μασ κι επομϋνωσ δεν πρϋπει να προςδοκούμε να κρατηθούμε εμεύσ ό να κρατόςουμε κϊποιο ϊλλο ϊτομο υπόλογο μϋςω τησ κοινότητασ. Και αντιςτούχωσ, αν κϊποιο ϊτομο καταπατϊ ό αρνεύται να ανεχθεύ τα ςυλλογικϊ standards, υπϊρχει μύα ϋτοιμη διαδικαςύα με την οπούα κϊποιο ϊτομο μπορεύ να κρατηθεύ υπόλογο για τισ πρϊξεισ του. Κι αν αρνηθεύ, τα υπόλοιπα ϊτομα μπορούν να το αποκλεύςουν από το χώρο ϋχοντασ καθαρό τη ςυνεύδηςη τουσ. Άλλα παραδεύγματα αυτού του δεύτερου κύκλου ςυνϊφειασ θα μπορούςαν να ςυμπεριλαμβϊνουν ςυγκεκριμϋνεσ εκδηλώςεισ, ευρύτερα οργανωτικϊ εγχειρόματα, και ϊτομα που ςυχνϊζουν χαλαρϊ ςε κοινούσ κοινωνικούσ χώρουσ.

Αυτό το πλαύςιο των ομόκεντρων κύκλων ςυνϊφειασ μασ βοηθϊ να φανταςτούμε που μπορούμε να εφαρμόςουμε καλύτερα τισ πρακτικϋσ λογοδοςύασ με τισ οπούεσ ϋχουμε πειραματιςτεύ αυτϊ τα λύγα περαςμϋνα χρόνια μεταξύ των αναρχικών. Καθώσ κινούμαςτε προσ τουσ περιςςότερο εξωτερικούσ κύκλουσ όπωσ τισ μαζικϋσ κινητοποιόςεισ, «τουσ αναρχικούσ και τισ αναρχικϋσ», «τισ και τουσ punks» κι ϊλλεσ ευρύτερεσ ριζοςπαςτικϋσ «κοινότητεσ», εύναι δυςκολότερο να φανταςτούμε πωσ θα μπορούςαμε να ορύςουμε ςυγκεκριμϋνα την κοινότητα και να καθοδηγόςουμε τη λογοδοςύα ςε αυτό. Δεν υπϊρχει κϊποιοσ λόγοσ να προςδοκούμε από κανϋνα ϊτομο να εύναι «υπόλογο» ςε εμϊσ με βϊςη οποιαδόποτε αφαύρεςη ιςχυριζόμαςτε ότι μοιραζόμαςτε μαζύ του. Δύχωσ μύα ξεκϊθαρη βϊςη η «κοινότητϊ» μασ δεν εύναι ούτε το καρότο, ούτε το μαςτύγιο, καθώσ δεν μπορούμε να επιβραβεύςουμε τουσ ανθρώπουσ που ςυμβαδύζουν με τισ απαιτόςεισ μασ και ούτε μπορούμε να τουσ αναγκϊςουμε να το κϊνουν. Επομϋνωσ, αν ϋνα τυχαύο ϊτομο το οπούο εύναι υποτύθεται αναρχικόσ ό αναρχικό επιτεθεύ ςεξουαλικϊ ςε κϊποιο ϊλλο, ύςωσ να μην εύναι ρεαλιςτικό να αντιδρϊςουμε ςτην κατϊςταςη με μύα προςϋγγιςη υπό τουσ όρουσ τησ κοινοτικόσ λογοδοςύασ.

Επομϋνωσ τότε τι κϊνουμε; Καλούμε τουσ μπϊτςουσ; Το πλακώνουμε; Το αποκλεύουμε από όλεσ τισ δομϋσ που ελϋγχονται από δικό μασ κόςμο με τον οπούο ϋχουμε ςυνϊφεια; Και πώσ αναμετρούμαςτε με το τρϋχον πρόβλημα των ανθρώπων που εγκαταλεύπουν μύα ςκηνό απλϊ για να ςυνεχύςουν να ϋχουν κακοποιητικό ςυμπεριφορϊ ςε μύα ϊλλη; Δεν ϋχουμε ξεκϊθαρεσ απαντόςεισ. Αλλϊ αυτό που οφεύλουμε εύναι να αρχύςουμε ςυζητόςεισ ςε κϊθε κύκλο ςυνϊφειασ για τουσ όρουσ αφοςύωςόσ μασ και για το πώσ διευθετούμε τισ τραυματικϋσ εμπειρύεσ και λύνουμε τισ διενϋξεισ, πριν βρεθούμε ςε κρύςη κι αναγκαςτούμε να τα βρούμε καθοδόν. Μϋχρι να το κϊνουμε αυτό ςχολαςτικϊ ςε κϊθε ςυλλογικότητα, χώρο, κοινωνικό ομϊδα κι ϊλλεσ αναρχικϋσ ςχηματοποιόςεισ, δεν μπορούμε ρεαλιςτικϊ να φιλοδοξούμε να τυποποιόςουμε την κοινοτικό λογοδοςύα ωσ μύα ςτρατηγικό για να αναμετρηθούμε με τισ μαλακύεσ μασ.

Ο ςχηματιςμόσ ομϊδων ςυνϊφειασ εύναι ϋνα κρύςιμο κομμϊτι για την οργϊνωςη των αναρχικών. Μπορεύ να εύναι τόςο απλό όπωσ το μϊζεμα μιασ ομϊδασ φύλων για να κϊνουν μια δρϊςη, ό τόςο τυπικό και δομημϋνο όςο μπορεύσ να φανταςτεύσ. Εύναι καύριο ότι διαςφαλύζει την βαςικό αρχό τησ εθελοντικόσ ςυνεργαςύασ που βρύςκεται ςτην καρδιϊ τησ αναρχύασ, την ιδϋα δηλαδό ότι μπορούμε να κϊνουμε ότι θϋλουμε με όποιο ϊτομο θϋλουμε δύχωσ εξαναγκαςμούσ και γραφειοκρατύεσ. Αυτό η απλό διαδικαςύα ϋχει μορφοποιόςει τον πυρόνα των δρϊςεών μασ ςε διαδηλώςεισ και κινητοποιόςεισ, αλλϊ ύςωσ μπορούμε να τη χρηςιμοποιόςουμε για να εμπνεύςουμε ολόκληρη την αναρχικό ςκηνό και το περιβϊλλον τησ. Αν μπορούμε να δημιουργόςουμε ιςχυρότερουσ δεςμούσ μεταξύ μασ και να κατανοόςουμε τισ ςυνϊφειϋσ μασ περιςςότερο ςυγκεκριμϋνα, τότε ύςωσ να ϋχουμε την βϊςη για να κϊνουμε την κοινοτικό λογοδοςύα κϊτι περιςςότερο από ϋνα αόριςτο και αμφιςβητούμενο όνειρο.

cdn.crimethinc.com/images/justice/5b.jpg

Ελπύζουμε αυτό το ϊρθρο να βοηθόςει ςτον αναςτοχαςμό μεταξύ των αναρχικών για το πού βρύςκονται ςτην πραγματικότητα οι ςυνϊφειϋσ μασ. Ίςωσ να μπορούμε να διευθετόςουμε πολλϋσ από τισ παγύδεσ των πειραματιςμών μασ με τισ διαδικαςύεσ λογοδοςύασ ϋτςι ώςτε να κϊνουμε τισ προςδοκύεσ και τισ απαιτόςεισ μεταξύ μασ όςο το δυνατόν πιο ξεκϊθαρεσ. Μπορούμε επύςησ να ςκεφτούμε την αυτοδικύα καθοδηγούμενη από το επιζών ϊτομο, να αςχοληθούμε με τισ αντιςεξιςτικϋσ ομϊδεσ ανδρών και την οργϊνωςη με βϊςη το κοινωνικό φύλο ώςτε να υπονομεύςουμε την κουλτούρα του βιαςμού, ό να διευρύνουμε την εςτύαςό μασ ςτην επύλυςη των διενϋξεων και την μεςολϊβηςη. Όποια μονοπϊτια κι αν επιλϋξουμε, οι αναρχικϋσ και οι αναρχικού πρϋπει να ςυνεχύςουμε να προςπαθούμε με όποιο τρόπο μπορούμε να δραπετεύςουμε από αυτό το αδιϋξοδο που ςχετύζεται με τισ επιθϋςεισ και τισ κακοποιόςεισ ςτισ ςκηνϋσ μασ. Η απελευθϋρωςό μασ εξαρτϊται από αυτό.

Παράρτημα

Μπροςούρεσ και Περιοδικά

• “An Internal Action of the Vaginal Liberation Front”, in Men in the Feminist Struggle
• “Don’t Believe the Hype”
• Fight Rape! Six Years of Men’s Group and Accountability Work by Dealing With Our Shit
• “IMF Resistance Network Consent Guidelines: No Perpetrators Welcome”
• “i. communique” by Radical Women’s Kitchen
• “Is the Anarchist Man Our Comrade?”
• “Kafka sales will be through the roof at the NYC Anarchist Book Fair”
• “Notes on Survivor Autonomy and Violence”
• “[Safer Space Policy” by NYC Anarchist Book Fair Collective
• “Safer spaces, false allegations, and the NYC Anarchist Book Fair”
• “Safety is an Illusion: Reflections on Accountability” by Angustia Celeste, in It’s Down To This: Reflections, Stories, Critiques, Experiences, and Ideas on Community and Collective Response to Sexual Violence, Abuse and Accountability
• “Sexual Assault and Consent Policy” by Toronto Anarchist Book Fair Collective
• Supporting a Survivor of Sexual Assault by Men Against Rape Culture.
• “Thinking Through Perpetrator Accountability,” in Rolling Thunder #8
• “We Are All Survivors, We Are All Perpetrators,” in Rolling Thunder #1

Λίςτα πηγών

Ομάδεσ και οργανώςεισ

• Generation Five (Oakland, CA)
• Philly Stands Up (Philadelphia, PA)
• Creative Interventions (San Francisco, CA)
• INCITE! Women of Color Against Violence (national)
• Audre Lorde Project – Safe OUTside the System (Brooklyn, NY)
• Critical Resistance (national)
• Support New York (New York City)

Βιβλία

• The Color of Violence: The INCITE! Anthology), by INCITE! Women of Color Against Violence
• The Revolution Starts at Home: Confronting Partner Abuse in Activist Communities, edited by Ching-In Chen, Jai Dulani, Leah Lakshmi Piepzna-Samarasinha and Andrea Smith
• Instead of Prisons: A Handbook For Abolitionists, by Prison Research Education Action
• Peacemaking Circles: From Crime to Community, by Kay Pranis

Μπροςούρεσ

• It’s Down to This: Stories, Critiques and Ideas on Community and Collective Response to Sexual Violence and Accountability
• What Do We Do When #2 and #3
• An Activist Approach to Domestic Violence
• Thoughts About Community Support Around Intimate Violence
• See No, Speak No, Hear No
• Alternatives to Police by Rose City Copwatch
• Learning Good Consent
• Support
• World Without Sexual Assault
• Let’s Talk About Consent, Baby
• Our Own Response
• A Stand-Up Start Up: Confronting Sexual Assault with Transformative Justice
• Beautiful, Difficult, Powerful: Ending Sexual Assault Through Transformative Justice
• Conflict Resolution Circles
• As If They Were Human: A Different Take on Perpetrator Accountability
• Revolution in Conflict: Anti-Authoritarian Approaches to Resolving and Transforming Conflict and Harm
• For a Safer World

Άλλεσ Πηγέσ

• Creative Interventions Toolkit
• Toward Transformative Justice, by Generation Five
• Community Accountability Principles/Concerns/Strategies/Models
• Community Accountability Within People of Color Progressive Movements
• Hollow Water (documentary film), by Bonnie Dickie
• Ideas, Actions, Art, & Resources for Communities Responding to & Transforming Violence
• Conflict Resolution Information
• Restorative Justice Information Clearinghouse
• International Institute for Restorative Practices
• Policies for Mass Mobilizations around Sexual Assault and Consent:
• • Sexual Assault Disclosure
• • Responding to Sexual Assaults at Mass Mobilizations
• • Example Consent Policies

Λογοδοτουμε Για Εμας PDF

• Για Εκτύπωση (PDF; 750 KB)
• Να Διαβασω (PDF; 450 KB)