Rusland: Mobilisatie en verzet
:Kan de Russische anti-oorlogsbeweging de uitdaging aan?
Op 21 september, na het Oekraïense tegenoffensief van begin september, heeft Vladimir Poetin aangekondigd een “gedeeltelijke mobilisatie” van de Russische bevolking ter ondersteuning van de “speciale operatie” die het Russische leger sinds afgelopen februari in Oekraïne uitvoert. In de volgende analyse, geschreven in samenwerking met Russische anarchisten en inclusief vertaald materiaal van het Russische anarchistische project avtonom.org, onderzoeken we de reactie van de Russische anti-oorlogsbeweging en de potentiële onrust in de Russische samenleving in het algemeen.
Als je manieren zoekt om anarchisten die zich in Rusland organiseren te steunen, overweeg dan een donatie aan avtonom.org, aantoonbaar het belangrijkste Russische anarchistische mediaplatform.
Eind maart 2022 schreven we dat de eerste fase van de Russische anti-oorlogsbeweging haar grenzen had bereikt, voornamelijk onderdrukt met grof geweld. We verwachtten dat de volgende fase pas op gang zou komen als de economische sancties en de berichten over slachtoffers hun tol begonnen te eisen van de gewone Russen. In tegenstelling tot de verwachtingen is de Russische economie echter niet ingestort - deels dankzij de loyaliteit van westerse kapitalisten aan Russische olie - en Poetin is erin geslaagd de terugslag in Moskou en Sint-Petersburg tot een minimum te beperken door rekruten buitenproportioneel aan te trekken uit kleinere steden.
De andere ontwikkeling die de Russische samenleving onder druk kan zetten, is de mobilisatie van degenen die voor militaire dienst zijn opgeroepen - in Rusland zijn alle mannen van 18 jaar en ouder dienstplichtig. Na slachtoffers van meer dan vijf cijfers heeft Poetin uiteindelijk voor deze aanpak gekozen. We horen nu al verhalen over mensen die onder dwang worden ingelijfd bij het Russische leger. Zal dit betekenen dat de oorlog voor onbepaalde tijd voortduurt, of zou het een nieuw tijdperk van politieke instabiliteit in Rusland kunnen inluiden?
Naar onze mening blijft een strijdbare anti-oorlogsbeweging in Rusland de enige hoop op vrede in de hele voormalige Sovjet-regio. Zoals wij betoogden in maart,
“De enige manier waarop deze oorlog voorkomen had kunnen worden - en waarschijnlijk de enige manier waarop hij nu gestopt kan worden zonder enorm verlies van levens aan beide kanten - zou zijn als er een krachtige en internationalistische anti-oorlogsbeweging in Rusland zou uitbreken, die de regering van Poetin zou destabiliseren, hopelijk gevolgd door iets soortgelijks in Oekraïne en elders in de wereld. Als de oorlog zich voor onbepaalde tijd voortsleept, of wordt afgesloten met de brute kracht van nationalistisch militarisme, zal dat mensen aan alle kanten van het conflict nog tientallen jaren in nationalistische en militaristische kampen drijven.
Maar als de oorlog in Oekraïne tot een einde komt als gevolg van de opstand en solidariteit van gewone mensen, zou dat een precedent kunnen scheppen voor meer opstand, meer muiterij, meer solidariteit, en die zouden zich van Rusland naar Oekraïne, West-Europa en de Verenigde Staten kunnen verspreiden.
Het probleem is dat Poetin de afgelopen anderhalf decennium systematisch alle bewegingen in Rusland en de omringende landen heeft [verpletterd]. Talloze Russen die anders de ruggengraat zouden kunnen vormen van een Russische anti-oorlogsbeweging zitten al in de gevangenis of in ballingschap. Zoals anarchisten uit Irkoetsk opmerkten op Telegram de dag nadat Poetin de “gedeeltelijke mobilisatie” aankondigde:
De zomer was een periode van recessie. Niemand protesteerde, en als ze protesteerden, dan protesteerden ze in een individuele vorm, en leek het meer op alledaags activisme.
Gisteren veranderde de situatie weer. En zoals iemand eind februari schreef: gefeliciteerd, we hebben een revolutionaire situatie.
Hoe creëer je een revolutionaire beweging onder omstandigheden van extreme repressie? Dit is min of meer dezelfde vraag waarmee men in Iran het afgelopen decennium heeft geworsteld, zij het met een grotere wisselvalligheid.
De aankondiging van de “gedeeltelijke mobilisatie” bracht een nieuwe emigratiegolf op gang. Lange rijen verschenen aan de grenzen, zelfs de grens met Mongolië. Ironisch genoeg, als Rusland erin slaagt zijn grenzen te beveiligen tegen overlopers om de dienstplicht effectief te maken, zou dat ook het drukventiel kunnen sluiten dat de Russische autocratie tot nu toe duurzaam heeft gemaakt.
twitter.com/crimethinc/status/1572678694027534338
Onmiddellijk nadat Poetin de “gedeeltelijke mobilisatie” had aangekondigd, gingen in het hele land demonstranten de straat op. Net als in februari en maart hielpen feministen bij het organiseren van veel van de demonstraties. De protesten van 21 september en het afgelopen weekend waren niet zo groot als de demonstraties op het hoogtepunt van de eerste golf van protest. Maar gezien het feit dat de straffen zodanig zijn verhoogd dat men nu jaren in de gevangenis kan zitten voor het vasthouden van een bord, is het indrukwekkend dat ze überhaupt plaatsvonden. (Als liefhebbers van de poëzie van Vladimir Majakovski, willen wij de demonstranten die vastzaten omdat ze probeerden anti-oorlogspoëzie te lezen bij het monument voor hem op het Triumfalnajaplein, hartelijk groeten).
De politie reageerde zoals gewoonlijk met grof geweld op al deze demonstraties. Bovendien wordt de militaire mobilisatie zelf bestraffend gebruikt: veel gearresteerden kregen op de politiebureaus waar ze naartoe werden gebracht een oproep tot mobilisatie. Natuurlijk zullen dergelijke praktijken bijdragen aan de verontrustende indruk dat de mobilisatie een partijdige manoeuvre is van de kant van Poetins regering, gericht op sectoren van de bevolking in plaats van het bevorderen van een patriottisch doel - en het zou er ook toe kunnen leiden dat de troepen aan het front minder betrouwbaar zijn.
De interessantste protesten vonden plaats in kleinere steden in de periferie van Rusland, waar demonstranten zijn begonnen met pogingen om zichzelf te verdedigen. In het dorp Endirei, in Dagestan, bijvoorbeeld, was de politie genoodzaakt over de hoofden van demonstranten heen te schieten om de controle terug te krijgen. In Machatsjkala, de hoofdstad van Dagestan, probeerden demonstranten een weg te blokkeren en raakten slaags met de politie. Als het Russische net van controle begint te rafelen, zal dat aan de randen gebeuren, niet in het centrum van de metropool.
twitter.com/crimethinc/status/1573018899167182850
Aangezien conventioneel protest zo duur is, is de belangrijkste vorm van protest die de afgelopen zeven maanden aan kracht heeft gewonnen, de clandestiene aanval, met name brandstichting in rekruteringscentra en sabotage van spoorwegen. Voor de aankondiging van de “gedeeltelijke mobilisatie” waren er sinds de invasie van Oekraïne minstens 37 brandstichtingen geweest tegen militaire rekruteringskantoren en administratieve gebouwen; tegen de ochtend van 25 september werden minstens nog eens 17 van dergelijke aanvallen gemeld nadat Poetin de mobilisatie had aangekondigd. Een andere vond plaats toen we dit verslag aan het afronden waren, wat het totaal op 55 brengt.
twitter.com/sssmirnov/status/1574083499174203392
Sommige van deze aanvallen kunnen het werk zijn van georganiseerde anarchisten, zoals degenen die verbonden zijn aan de clandestiene Anarcho-Communist Combat Organization, die veel publiciteit heeft gekregen sinds we hen vorige maand interviewden. Andere zijn gewoon wanhoopsdaden. In de afgelopen 24 uur heeft een man die tegen de mobilisatie protesteerde zichzelf in brand gestoken bij het busstation van Ryazan. Een ander schoot het hoofd van de wervingscommissie neer in de stad Ust-Ilimsk, Irkutsk. Naar verluidt, toen de militaire commissaris rekruten instrueerde, verklaarde de aanvaller “Niemand gaat ergens heen!” en velde hem met een kogel. Net als in Kazachstan betekent het feit dat protest zo moeilijk is, dat de grens tussen de straat op gaan met een handgetekend bord en alleen de straat op gaan met een blik benzine of een geïmproviseerd vuurwapen smaller is dan in West-Europa en de Verenigde Staten.
Hoewel het eindelijk denkbaar wordt dat Poetin, in het nauw gedreven, ooit zijn greep op de macht verliest, is het geenszins gegarandeerd dat wat daarna komt beter zal zijn. Gefrustreerd nationalisme is de klassieke voedingsbodem voor fascisme, en veel van degenen die Poetins buitenlands beleid hebben durven bekritiseren zijn haviken die een meer agressief beleid ten aanzien van Oekraïne en zijn bondgenoten hebben geëist. Poetin heeft loyale nationalistische en fascistische bewegingen gecultiveerd terwijl hij autonome en anti-autoritaire bewegingen en subculturen heeft verpletterd, en de erfenis van de Sovjet-Unie heeft linkse en communistische voorstellen in de hoofden van miljoenen Russen in diskrediet gebracht.
Het is cruciaal dat wij middelen en steun richten op Russische anarchisten en anti-oorlogsdemonstranten, zodat zij over de nodige middelen beschikken om zich bij andere Russen sterk te maken - niet alleen voor het einde van de oorlog in Oekraïne, maar ook voor een nieuw, meer participatief en egalitair maatschappijmodel na Poetins regime. De kapitalistische voedingswoede die plaatsvond bij het uiteenvallen van de Sovjet-Unie in 1991 was een ramp van catastrofale proporties; het is begrijpelijk dat veel Russen daarom bang zijn voor verandering, en het is aan anarchisten om te laten zien dat sociale transformatie andere resultaten kan opleveren.
Zoals we betoogden in De Opstand in Kazachstan,
“Echte sociale verandering - zowel in de Rusosfeer als in het Westen - vereist een langdurige strijd. Het omverwerpen van de regering is noodzakelijk, maar niet voldoende: om zich te verdedigen tegen toekomstige politieke en economische opleggingen zullen gewone mensen collectieve macht moeten ontwikkelen op een horizontale, gedecentraliseerde basis. Dit is niet het werk van een dag of een jaar, maar van een generatie.”
De Russische politie vecht om de demonstranten in Endirei, Dagestan onder controle te houden.
We hebben lang benadrukt dat de situatie in Rusland onze aandacht niet verdient omdat het een flagrant en uitzonderlijk geval van staatsonderdrukking vertegenwoordigt, maar eerder omdat het een variant is van dezelfde situatie waar we allemaal over de hele wereld mee te maken hebben. Totalitaire autocratie heeft in de 21e eeuw geen terrein verloren als model voor staatsmacht. Zij wint terrein in Europa - getuige de verkiezingsoverwinning van extreem-rechts in Italië deze week - en ook in de Verenigde Staten.
Naarmate conflicten over hulpbronnen toenemen, verergerd door ecologische crises, zullen we waarschijnlijk meer oorlogen als die in Oekraïne zien. Dit gebeurt al elders in de voormalige Sovjet-Unie, nu de vijandelijkheden tussen Tadzjikistan en Kirgizië, Azerbeidzjan en Armenië toenemen. Degenen die vandaag in Rusland tegen autoritarisme en militarisme vechten, vechten tegen dezelfde dingen die wij elders in de wereld moeten bestrijden, en wij moeten van hen leren en hen steunen.
Nacht van de Deserteur
Wat volgt is een vertaling van de 25 september aflevering van de wekelijkse podcast van het Russische anarchistische netwerk en media platform, avtonom.org.
Sabotage van de Mobilisatie
Het belangrijkste nieuws van de week is de zogenaamde “gedeeltelijke mobilisatie” aangekondigd door de zogenaamde president Poetin. In feite is er niets “gedeeltelijk” aan: de bevolking van Rusland wordt gewoon aan het Ministerie van Defensie gegeven om zich mee te voeden: het ministerie zal zoveel mensen nemen als ze willen als kanonnenvoer. Eerst halen ze de jingoïstische patriotten weg, dan de apolitieke stedelingen, en dan komen ze voor de resterende intellectuelen, ook al zijn die van beperkt nut.
Dit is een wanhoopsgebaar van Poetin: het toont aan dat de strategie van een snelle conventionele oorlog in Oekraïne definitief is mislukt, dat het min of meer professionele leger van Rusland op is, dat het geen luchtoverwicht heeft, dat de moderne wapens op zijn, en dat er niets anders op zit dan de frontlinie te vullen met de lijken van willekeurige mannen uit het hele land. En natuurlijk zal deze mobilisatie strategisch niets veranderen in de oorlog (tenzij het het einde van Poetin dichterbij brengt). Aan de ene kant is dit goed: als het Russische rijk zou gaan winnen, zou het op de lange termijn veel slechter zijn voor iedereen die in Oekraïne (en ook in Rusland) woont. Maar op korte termijn zal de mobilisatie alleen maar groot leed brengen voor de Russen die uiteindelijk verpletterd worden door de maatregelen van het regime, zoals degenen die gevangen zitten in elke zinloze keizerlijke vleesmolen.
Laten we beginnen met het feit dat degenen die gemobiliseerd worden hun baan zullen verliezen (arbeidscontracten, zo lijkt het, worden gewoon opgeschort voor degenen die gemobiliseerd worden, maar het is duidelijk dat in werkelijkheid geen enkele baas zal wachten op de terugkeer van potentiële 200’ers [“200” is een Russische uitdrukking voor een soldaat die in actie is gesneuveld]), en we sluiten af met de voor de hand liggende risico’s van kanonnenvoer aan het front. Je kunt van het leger dat in Oekraïne vecht terugkeren in een kist, of gehospitaliseerd met een ernstige wond, of als deserteur, wat in dit geval een strafbaar feit is met een echte gevangenisstraf. Met andere woorden, zelfs vanuit een zuiver pragmatisch oogpunt is het slimmer om het leger en de mobilisatie te vermijden, zelfs nadat je de oproeping hebt ontvangen, en in het ergste geval een boete of een voorwaardelijke straf ontvangt.
Voorlopig staan er echter nog steeds rijen vrijwilligers of onverschrokken idioten in de rij. Het gedrag van degenen die nu klaar staan om plichtsgetrouw naar de dienstplichtcommissie te gaan, hoewel er tot nu toe alleen een administratieve straf staat op het niet verschijnen (en hierover zijn veel gidsen naar buiten gekomen), doet ons denken aan de oude Sovjet grap, waarin ze in de fabriek aankondigden: “Morgen hangen we iedereen op het terrein van de fabriek op! Hebben jullie nog vragen?” en als antwoord klinkt een schuchtere stem uit het publiek: “Moeten we een touw en zeep meenemen, of worden die in de vakbond uitgedeeld?” [In het Russisch is “een touw en zeep” een uitdrukking voor wat men nodig heeft om zich op te hangen; de zeep is om te voorkomen dat het touw uitglijdt.] Het is in dit verband bijzonder vermakelijk dat in Moskou een van de mobilisatiepunten werd ingericht in het Darwin Museum - kennelijk om onmiddellijk de Darwinprijs uit te reiken aan degenen die komen opdagen. Zoals Hannah Arendt schreef, “deze mensen waren geen schurken, perverselingen of sadisten: nee, het ergste is dat ze vreselijk, vreselijk normaal waren en bleven.”
Wij twijfelen er niet aan dat onze lezers niet streven naar Poetins imperialistische veroveringsoorlog. Wat moeten ze doen, als ze geconfronteerd worden met de dreiging van een mobilisatie? [In het oorspronkelijke Russisch staat een woordspeling: mobilizatsiya, het Russisch voor “mobilisatie”, is aangepast tot “moGilizatsiya,” omdat mogila Russisch is voor “graf.”]. Er is maar één antwoord: het op alle mogelijke manieren saboteren. Nu, in september 2022, komt de echte “Dag van de Deserteur”. [In Rusland wordt 23 februari gevierd als de Dag van de Verdediger van het Vaderland, ter ere van iedereen die in het leger heeft gediend. Traditioneel organiseren anarchisten op die dag antimilitaristische manifestaties, die ze “Dag van de Deserteur” noemen.]
Ga niet naar de militaire inschrijvingskantoren, accepteer geen dagvaardingen, blijf niet op het adres waar je staat ingeschreven. Vertel geen autoriteiten waar je bent: laat ze proberen je te vinden. Je kunt je aanmelden voor alternatieve burgerdienst ongeacht je werkelijke overtuigingen. Ga niet naar je werk, neem ziekteverlof. In het algemeen, voel je vrij om hun wetten te overtreden: je leven is belangrijker.
Een andere optie is om het land te ontvluchten. Zo schijnt Duitsland bereid te zijn deserteurs uit het Russische leger op te nemen. Hier moet iedereen voor zichzelf beslissen, maar het is duidelijk dat niet iedereen de middelen heeft om Rusland te verlaten, noch de wens daartoe. Bovendien bestaat de mogelijkheid dat je bij het overschrijden van de grens wordt aangehouden.
Tot slot, vergeet niet: solidariteit, wederzijdse bijstand en collectieve activiteit. Als iedereen alleen in de kelder blijft zitten of naar Georgië vertrekt, zal Poetin voor altijd regeren [in het Russisch wordt dit “de collectieve Poetin” genoemd, als in, de algemene mentaliteit van berusting en gehoorzaamheid]. Neem deel aan acties tegen de mobilisatie. De anti-oorlog straatprotesten in het hele land op 24 september trokken geen bijzonder grote aantallen mensen. Maar er lijkt enige radicalisering te zijn in Moskou, demonstranten pakten arrestanten terug van de politie. In ieder geval is het beter om 15 dagen of zelfs 10 jaar in de gevangenis te zitten dan aan flarden te worden geschoten door een HIMARS granaat of door bandieten van Kadyrov’s detachementen ergens in de buurt van Bakhmut [Ramzan Kadyrov is hoofd van de Tsjetsjeense Republiek en luitenant-generaal in het Russische leger; Bakhmut is een stad in de oblast Donetsk].
Het is collectieve actie die de situatie in het land kan veranderen - niet individuen die zichzelf proberen te redden. Actie met alle beschikbare middelen. Als we nu aan de zijlijn blijven zitten, zullen weinigen wegkomen. Op de dag dat de mobilisatie werd aangekondigd, begonnen de militaire registratie- en inschrijvingskantoren vaker in brand te vliegen, en hoe meer er afbranden, hoe langzamer de mobilisatie zal verlopen. De nacht van de deserteur begint. Maar wees voorzichtig: het is belangrijk dat ten minste enkele anarchisten nog in Rusland en op vrije voeten zijn wanneer de protesten grote aantallen mensen beginnen aan te trekken.
Hoe dan ook: saboteer de mobilisatie, gooi zand in de tandwielen van de militaire vleesmolen. Zelfs als je alleen maar een paar bekenden overtuigt om geen dagvaardingen aan te nemen, is dat al een belangrijke daad.
Anti-oorlogsdemonstranten in Makhachkala reageren op politiegeweld.
Het wordt nog erger.
Rusland verliest de lopende conventionele (niet-nucleaire) oorlog. Ja, en een achtergebleven half-geïndustrialiseerd land kan niet vechten tegen bijna de hele wereld, ook al heeft het een zeer groot grondgebied (als dat al een extra kwetsbaarheid betekent). Daarom, als alles doorgaat zoals het nu gaat, dan is de toekomst van Rusland: capitulatie, herstelbetalingen, armoede, en zeer waarschijnlijk desintegratie (vrijwillig of niet). Het zal moeilijk zijn voor de mensen op het grondgebied van de huidige Russische Federatie, maar zij zullen tenminste een kans hebben om hun samenleving vanaf nul opnieuw op te bouwen. Anti-autoritaire krachten kunnen hierbij ook een belangrijke rol spelen, en het maakt niet uit of zij “anarchisten” of een soort “vage democraten” worden genoemd.
Er is nog een andere uitkomst: geschrokken van het vooruitzicht het lot van Kadhafi te herhalen, lanceert Poetin kernwapens (voor zover die nog niet volledig verroest zijn). De verdere ontwikkeling van de gebeurtenissen is moeilijk te voorspellen, maar deze dreiging beperkt zich duidelijk niet tot het grondgebied van Oekraïne. Deze mogelijkheid is dus veel erger dan de vorige. Hoe dit te voorkomen - en of politieke bewegingen aan de basis dit op de een of andere manier kunnen beïnvloeden - is een open vraag. In ieder geval zijn kernwapens in principe geen goed idee, en kernwapens in de handen van een seniele oude man in het Kremlin zijn nog erger.
De oorlog verspreidt zich
Zoals altijd, onder de dekmantel van de oorlog in Oekraïne, beginnen ook buurlanden hun problemen met militair geweld op te lossen. Hier wisselt Tadzjikistan vuur uit met Kirgizië aan de grens; daar steekt Azerbeidzjan de grens met Armenië over en bezet nieuwe gebieden, en dit alles gaat gepaard met lijken en gewonden. De aandacht van de wereld is gericht op Oekraïne, dus waarom daar niet van profiteren? Zo zijn de wereldoorlogen begonnen.
We mogen dit niet vergeten; we moeten op zijn minst aandacht besteden aan kleine imperialisten als Azerbeidzjan. Immers, alles wordt geleerd door vergelijking: Rusland is, vergeleken met de Verenigde Staten, ook een kleinschalige imperialist, maar dat betekent niet dat we de ogen moeten sluiten voor zijn wandaden (ook al wordt ons dat verteld door Noam Chomsky en Roger Waters, die door Amerikaanse en Britse paspoorten betrouwbaar beschermd worden tegen de elektroden van de FSB [de Russische geheime politie]).
 in St. Petersburg - onderdrukken zij het laatste restje dissidentie in Rusland, of maken zij er een snelkookpan van?](https://cdn.crimethinc.com/assets/articles/2022/09/26/1.jpg){kind=link}
Verder lezen
- The Anarcho-Communist Combat Organization- Een interview met een clandestiene anarchistische groep (Engels).
- Waiting for the Wheel of History to Turn Reflecties op de eerste fase van de Russische anti-oorlogsbeweging.(Engels)